Wortels en vleugels

Psychologie is zó simpel! Kinderen worden groot en moeders vinden het vreselijk. Het mooiste wat er is en het allerafschuwelijkste wat er is. Wat ík deze week al heb moeten doorstaan als moeder: oudste (5) met zwemles naar het diepe, 1 tand eruit en z’n eerste judoles.

Resultaat: 1 bijna-verzuipbeurt met bijna-paniekaanval van mij, een beginnende fietsenstalling met tand in doosje wat hij al in een kraammand kreeg en totale overlevering aan een strenge judoleraar. Ik zou het doodeng vinden. Maar terwijl ik stiekem om de hoek kijk geniet hij zichtbaar en gaat hij volledig op in de les. 

Echt stom

Dat wil overigens niet zeggen dat hij na deze proefles doorgaat. Want – 5 als hij is – kan hij straks net zo goed naar buiten komen met de mededeling dat het ‘echt stom’ was. Dat is ook simpele psychologie, alles is ‘echt stom’, ook leuke dingen.

Dit is genieten en pijn tegelijk. Hun leventjes verplaatsen zich stap voor stap naar een wereld waar ik niet altijd deel van uitmaak. Voor mij valt of staat het met de constatering of hij blij is met dat leven of niet. Over een poosje houdt daar mijn bemoeienis op.

Zeer

Moeilijke psychologie spreekt van verbondenheid en autonomie, je kunt het ook wortels en vleugels noemen. Wat ik voel hangt daar tussen. Ik wil voor mijn kinderen de veiligste plek op aarde zijn. Ik wil ze ook de vrijheid geven om een sterk persoon te zijn. Soms loopt mijn verstand iets voor op mijn hart en doet het even zeer.

Weer realiseer ik me dat ik me in hoge mate heb verkeken op het ouderschap. De slapeloze nachten en het opvoeden zijn nog tot daar aan toe, maar de pijn van het loslaten….. Iemand is éven vergeten dit vooraf tegen me te vertellen!

Voel jij je aangesproken? Of wil je jouw pijnervaring delen? Laat een berichtje achter.