Share This Article
Ik schrijf dit terwijl de regen tegen het raam van de caravan klettert. Je zult vast denken dat ik dat erg vind. Maar niets is minder waar (over die uitspraak kan ik uren nadenken; voor mijn gevoel klopt het nooit). Ik vind het wel knus.
Even dan. Geen uren. Of dagen.
Onze vakantie begonnen we op de Veluwe. Mijn 2e thuis is dat. Wij zijn vroeger als gezin heel veel in deze regio geweest en zelf ook al ontelbare keren. Da’s dus een makkie: vakantie op de Veluwe = altijd goed. En het was ook weer goed.
De camping was heerlijk. Een glooiend geheel, onder de bomen. Geen overbodige luxe met de temperaturen van afgelopen week. Het was er heus niet lekker, want 33 graden is in ons land nooit lekker, maar in ieder geval uit te houden. In de vroege ochtend en avond gingen we op pad. Heel veel naar het bos en naar de hei. De jongens gingen met mijn vriend afkoelen in zwemmeertjes in de middag en ik bleef met Puck in de schaduw. Ze hadden dan medeleden met me dat ik niet mee kon – hahahahahahaha. Ik zat dan onder de bomen in stilte te schrijven of lezen.
Ik vind het ook nooit een straf om alleen maar te kijken, als zij een meertje in gaan. Ik kan uren alleen maar kijken. Het lijkt alsof mijn hersens dat zelfs nodig hebben op z’n tijd. Voorheen kon ik dan op vakantie gefrustreerd zijn dat ik te weinig: las, schreef, bewoog – en allerlei goede dingen. Nu kan ik veel beter genieten van waar ik zin in heb op dat moment. Ik heb deze vakantie pas 1 van mijn 5 meegebrachte boeken gelezen. Jammer dan. En soms heb ik dus alleen een hele poos zin in om me heen kijken.
Ik heb ongelofelijk genoten van de wandelingen in het bos en op de hei. We begonnen al weer een beetje te dromen van wonen hier op de Veluwe. Al sinds we verkering hebben praten we hier over. Maar ja, praktisch gezien heeft het wel wat haken en ogen (werk: hoe dan?! en de jongens naar hun papa: hoe dat dan?!). En we wonen ook hartstikke fijn waar we nu wonen. We zouden er nooit meer weg hoeven, ons mini-droomhuisje. Maar als je hier dan weer bent… toch de kriebels.
Eén van de avonden was ik onwijs overprikkeld. De warmte vloog me aan, de kinderen waren heel druk tijdens een spelletje kaarten en ik wist even niet meer waar ik het zoeken moest. Ik vind vakantie met de kinderen vooral heel gezellig, maar om te zeggen dat ik echt uitrust? Nee. Ze gaan laat naar bed, dan wil ik zelf daarna nog even zitten en voor ik het weet is het een kort nachtje, want Tom is altijd vroeg wakker. De hele dag de kinderen om me heen is heerlijk en soms vermoeiend tegelijk. Soms (lees: best vaak) heb ik behoefte aan stilte. En dat is er nogal weinig.
Dus ik pakte de hond mee en heb een poosje op de hei gezeten. Helemaal alleen. Nou ja, met Puck dan. In stilte, met de zonsondergang. Na een half uurtje was ik weer opgeladen en hebben we nog een hele gezellige avond gehad. Enne…. hashtag no filter hè? Hier kan ik nooit genoeg van krijgen.
We maken een rondreisje dit jaar. Niet naar de Jura, Zwitserland en Noord-Italië. Maar na de Veluwe werd het Brabant. Met wat moeite de Veluwe los te laten verlieten we ons campingplekje. Ken je die mop van die caravan die niet goed vast zat? Inderdaad. Na een meter of 10 rijden hoorden we een knal en een hard geschraap. Een paar seconden lang bewoog niemand en was het doodstil. Mijn vriend vloog uit de auto en aan de klanken te horen was het geen goed nieuws.
Opmerkelijk genoeg kwamen er twee mannen aangelopen, onafhankelijk van elkaar. De één was Wegenwacht en de ander vroeger caravanmonteur geweest. What are the odds. De diagnose was vrij simpel: hij zat niet goed vast. Wel fijn dat deze experts ons precies konden vertellen hoe het opgelost moest worden én hoe niet meer zal gebeuren in de toekomst.
Dus na een bezoekje aan de plaatselijke autodealer en nog met de schrik in ons lijf trokken we met de rijdende sauna verder naar de Loonse en Drunense Duinen. De aankomst was in één woord geweldig: oogstrelende dorpjes en een machtig natuurgebied naast de camping. “Geweldig”, toen we nog in de airco zaten.
Eenmaal uit de auto stapten we een open veld op waar we tussen de negen andere kampeergezinnen onze rijdende sauna tussen mochten proppen. Ze bekeken ons uitgebreid. Ik had hen ook al rap gezien. Sommigen hadden hele kampeerdorpen (hoe krijg je het allemaal mee?), ik zag relatief veel tatoeages en een aantal zat al aan het bier (de vijf was pas over een paar uur in de klok).
Dat was even een omschakeling. Wat waren we verwend op de Veluwe: een hele ruime plek met veel privacy en midden in het bos dus veel schaduw. En hier zat je echt in elkaars giechel te kijken en er was in geen velden of wegen wat schaduw te bekennen.
Vroeg in de ochtend en laat in de avond liep ik door het bos naar de duinen en dat was geweldig. Het was een groot losloopgebied dus Puck kon lekker rennen. En het was ook wel écht bos; ik kon met gemak een uur lopen. Ik heb onderweg veel leuke gesprekken gehad met andere hondeneigenaren. Zoals van Ghost, een witte herder. En met de baasjes van Dirkje, een Appenzeller Sennenhond (een kleine Berner Sennen, zo leuk).
Puck haar lievelingsspelletje: “pak-me-dan”.
De middagen waren niet fijn. De “Brabantse Sahara” deed haar naam eer aan. We zijn hier een paar dagen volledig weggefikt. Dan zaten we allemaal onder die ene parasol die we bij ons hadden met om de beurt ons voeten in de emmer met koud water. Je moet wat. En Puck lag onder de caravan, af en toe keek ik even of ze het nog deed.
Het was nog wel feest! Puck werd 1 jaar 🙂 Ze mocht voor het eerst een mensencakeje eten en ze heeft het wereldrecord Sushi Duck eten (de allergoedkoopste hondensnack van de Action) verbroken. De volgende dag was ze aan de diarree.
Hoe mooi het ook was in deze omgeving, we vonden het erg prima om weer door te gaan. Ook doordat de weersvooruitzichten een stuk aangenamer werden. “Maar” 28 graden, lekker koel toch? Dus om met Gerard Joling te spreken: “met gierende banden” weer op pad!
De regen kwam de laatste avond in Brabant al. Gauw rennen, joehoe!
Volgende bestemming: de Zeeuwse kust ♥ Lees je volgende week weer mee?