Wat een klein huis

Vandaag zei iemand mij dat ik vast zou willen dat mijn huis wat groter is. Ik keek vragend en bleef stil. Mijn vriend haakte in en het gesprek ging verder zonder mij. Ik belandde in een korte staar naar buiten en keek daarna weer naar binnen om me heen.

Mijn huis vind ik perfect. Precies wat ik nodig heb. Het heeft sfeer. Het heeft hoekjes. En dat wilde ik altijd al: een huis met hoekjes. Er staat exact in wat ik leuk vind. Het is een bij elkaar geraapt zooitje, zeg ik altijd. Want ik ben allergisch voor meubelsets. Ieder dingetje is heel erg van mij. En van ons. Sinds kort staan ook zijn spullen er en het mixt volmaakt.

Verliefd

Ik kan verliefd om me heen kijken in huis. Nog iedere dag denk ik: een donkergroene muur is echt zo tof! En mijn muizenlampje, ahhhh! Mijn verschillende stoelen, welke is het leukst? Nou gewoon allemaal! En zeker als het goed is opgeruimd (dat is meestal als de kinderen een weekend bij papa zijn) dan is het in balans met warme spullen en mijn geliefde meuk.

En ja, het is vooral boven klein. Ik heb er persoonlijk geen last van als ik slaap. De kinderen ook niet. We kunnen onze rommel kwijt, en voordeel is ook dat er een begrenzing is aan hoeveel rommel we kunnen sparen. En hoe cool is het dat ze de spelcomputer en een slaapbankje in de schuur hebben om te chillen (want dat doe je als je 8 en bijna 12 bent). Wij noemen het ‘de boshut’. Omdat het een puntdakje onder de bomen heeft en we daar helemaal los zijn gegaan met nog meukerige meuk dat we niet in de woonkamer willen hebben. Een soort huisje van oma in het bos. Letterlijk. Mijn oma’s schemerlamp komt daar ook weer helemaal tot z’n recht.

Waar geef je om

We hebben inderdaad ook een heel klein keukentje. Ik heb het optisch nóg kleiner weten te maken door een Portugese tegelvloer neer te leggen en al het servies op planken uit te stallen. Om een kleine badkamer geef ik ook al niet. Douchen en mijn tanden poetsen kan er. Ik heb er lang over nagedacht, maar verder kan ik eigenlijk niet zo goed bedenken wat je allemaal nog meer in een badkamer kunt doen.

De huiskamer is niet mini, maar gewoon – denk ik. En de tuin, ooooh de tuin. Ja die is wel wat. Die is heel ruim en groen. Heel groen! En met bomen en bloemen. Het groeit en bloeit en omarmt je. En als ik naar rechts kijk dan kijk ik de weilanden in. Met koeien en schapen. Ik heb daar precies een bankje neergezet. Dat was een cadeau voor ons nieuwe huis aan mijn vriend. Met een bordje met een lieve tekst erop (wat hij er nog op moet maken). Net als in de film Notting Hill. Want daar geef ik wel om: een bankje met uitzicht.

Never-leave-house

Gek genoeg doet het even kort zeer, zo’n opmerking. Dat ik vast wil dat het groter zou zijn. Het raakt me denk ik omdat er in een stukje wordt geprikt van wat ik mooi en belangrijk vind. Van iets wat zo dicht bij me staat vooral. En deze plek staat heel dicht bij me. Ook vind ik het altijd verdrietig om te zien hoe sommigen (of misschien wel veel) mensen bezig zijn met meer en groter, met de buitenste laag. Ik durf met redelijke zekerheid te zeggen dat daar je geluk niet in zit.

Ik keek vanmorgen om me heen en het was mij dus niet eens meer opgevallen dat het klein is. Ik zie door mijn roze bril alleen maar een huis dat als een warme jas voelt. Mijn never-leave-house. En ik zou anderen alleen maar toewensen te genieten van niet persé meer en groter, maar van wat je echt fijn vindt. Bij mij is dat knus, groen, gekleurde tegels en bloemen in de tuin.

En een muizenlampje.