Ik móet schrijven van mijn psycholoog. Is dat even mooi! Dat vond ik toch al leuk.
Op dit moment lees ik 'Ongetemd leven' van Glennon Doyle. Tijdens het lezen dwaal ik af naar vroeger en link het aan wat mijn psycholoog me steeds vraagt. Hoe zijn dingen geworden zoals ze zijn en waar zit pijn? Waar zit nou echt dat wat zo verschrikkelijk zeer doet? Waar staat die emetofobie voor? Probeer dat eens figuurlijk te benaderen in plaats van letterlijk.
Poe
In Ongetemd Leven lees ik over De Pijn. Hoe lang ze daar straks nog over doorgaat weet ik eerlijk gezegd niet. Want al bij de eerste alinea dwaal ik af naar vroeger en besluit ik - door die stok achter de deur van mijn psycholoog - het op te schrijven. Verfrissend. In plaats van dezelfde rondjes in mijn hoofd te maken. Steeds weer en steeds weer.