Sprookje in de regen

Ik brak toen ik ons liedje op de speaker hoorde dwars door onze sprookjesachtige tuin, alle lieve gezichten mijn kant op zag kijken en helemaal vooraan mijn vier mannen waarvan drie met gespannen koppies. De vierde probeerde de corsage van zijn papa te pakken te krijgen. Even voelde ik zo’n golfje van emotie en mijn ogen opzwellen.

De gevreesde regen

Het geroezemoes en zo midden tussen iedereen inzitten maakte dat het tranengevoel weg viel. Links van me een laptop met zwaaiende broer en familie vanuit Portugal. Ik kwam in een hele feestelijke stemming! Het verhaal begon meteen, de regendruppels ook. Ik probeerde wat verder naar voren te leunen zodat ze uit mijn nek bleven. Dat redde ik niet. Ik durfde eigenlijk niet de ceremonie te onderbreken, maar het werd heel snel heel koud met mijn open rug. Mijn aanstaande man voelde ze ook. Toch maar inbreken in het verhaal en schuiven, iedereen die een beetje vooraan zat hielp. De opstelling werd zo dat een paar mensen in het gangpad moesten zitten om iedereen droog te kunnen houden. Zo paste het helemaal bij ons: niet standaard, knus en gezellig. De gevreesde regen bleek een grappige en superromantische verrassing.

 

Tijdens de ceremonie heb ik alles en iedereen in me opgenomen. Even werd ik van mijn stuk gebracht door wat details die de BABS niet helemaal goed zei, wat hier en daar een ander beeld gaf van onze geschiedenis. Gelukkig zakte dat gevoel weg en heb ik onze eigen ceremonie met een groot gevoel van liefde doorgebracht. Ik zag steeds mijn twee grote zoons, vooraan, naast elkaar. Af en toe maakten ze oogcontact en ze voelden zo dichtbij, dat lieten ze heel erg toe deze dag.

De knappe bruidegom pakte steeds mijn hand en dat gebaar voelde zo liefdevol. Onze jongste zat de versiering eraf te priegelen en had steeds weer een nieuw blaadje tussen zijn vingertjes. Ik was blij dat hij stil was, want de ochtend beloofde niet veel goeds. Ik genoot van de relaxedheid waarmee zijn papa hem bijna de hele ceremonie lekker op schoot liet zitten. Precies zoals we vooraf al hadden bedacht: we deden dit als gezin.

Familie

Beetje gek vond ik het, om iedereen uitgebreid aan te gaan zitten kijken. Toch heb ik iedereen begluurd en ik voelde me zo vertrouwd en gelukkig met al deze gezichten hier. Familie. Niet omdat ik met iedereen een bloedband heb. Met de meesten niet. Er is aangetrouwd (tenminste, strakjes pas officieel); mensen die mij met open armen hebben ontvangen. Er zijn vrienden. Een paar, wij hebben er niet zoveel. We zijn kieskeurig als het gaat om mensen en hebben alleen het neusje van de zalm eruit gepikt. Mijn zus en haar mannen. Die had ik ook gekozen als ze niet officieel familie waren geweest. Net als Portugal waar ik af en toe naar kijk; zo’n leuk gezicht die vier koppies in vakantiekledij op de bank. Met niemand lopen we de deur plat over en weer. Dat zit niet zo in onze aard en we genieten ook van rustige weekenden (lees: dat hebben we nodig als snel overprikkelde gevallen). Als we elkaar zien is het Goed.

Na iedereen te bekijken blijft mijn blik weer hangen bij de jongens. Zo groot zijn ze. En dan in pak. De verliefdheid spat uit mijn ogen denk ik. Sammie met z’n bretels. Hij is inmiddels aan de bloemen van de guirlande begonnen. Even begint hij te huilen en hij wordt liefdevol overgenomen en rondgedragen door mijn schoonzusje. Zo kan ik mijn nu-echt-bijna-man goed bekijken. Ja, knap natuurlijk. Sexy kerel, sexy baardje. Oh, ik dwaal af. Hij draagt vandaag de broche van mijn moeder; een gouden blaadje. Die kreeg ik de dag ervoor nog snel te leen van mijn zus, zijn pak was hier de perfecte plek voor zei hij meteen. Een intens warm gevoel.

 

Ja

We zeggen ja op de geloftes. Op de standaardzinnen, en ook op de zelf bedachte toevoeging. Daan vraagt mij of ik voor de rest van mijn leven zo verliefd naar hem wil blijven kijken. En ik vraag hem of hij me ieder jaar meeneemt naar een leuk zaakje om onze trouwdag te vieren met cheesecake of een chocoladetoetje. We wisten dit niet van elkaar anders had ik ook iets liefdevollers uitgekozen, want die gedachtes en wensen zijn er genoeg voor onze toekomst. Nou ja, cheesecake en chocola zijn natuurlijk ook niet onbelangrijk.

Het officiële gedeelte zit erop en we lopen blij door de tuin, over Perzische kleedjes door een prachtige wirwar van kaarsjes, bloemen en lampionnen. Onderweg krijgen we felicitaties en knuffels. De taart met drie verdiepingen en drie smaken (we konden niet kiezen), uitbundig versierd met herfstbloemen, staat klaar. Mijn schoonvader, nu mag ik het zeggen, speecht en raakt ons recht in het hart. Hij eindigt met een klein traantje en een “le chaïm” met een bibbertje in de stem. Ik voel ook een klein traantje.

 

Gouden uurtjes

De uurtjes vliegen voorbij. Het gebeuren wisselt af tussen onderonsjes, korte gesprekjes en foto’s maken. En veel hapjes. We waren bang dat iedereen honger zou krijgen, maar nu zijn we eerder bang dat iedereen misselijk bij ons vandaan komt. Een aantal mensen lopen af en aan met snackjes of staan in de keuken. Het is zo enorm gezellig zo. De tijd gaat te kort zijn.

Eén van de beste vrienden en getuige van Daan heeft ook een speech voorbereid. Grappig, liefdevol en een tikje filosofisch. En daar hou ik van. Het is muisstil als hij prachtig uitweidt over een paar gevleugelde uitspraken over de liefde. Wanneer hij vertelt over blijven werken aan liefde, hoe moeilijk het ook kan zijn, maar dat je dat doet – dat dát liefde is, spot ik natte ooghoekjes bij een aantal gasten. En bij mezelf.

Vlak voor ons vertrek komt het zonnetje nog weer even door. De fotografe en ik maken een denkbeeldig sprongetje. Want stiekem hadden wij al gedroomd van nog één foto tijdens golden hour. Ik had al wat tussentijdse resultaten gezien van de foto’s en ik was al blij met hoe knap zij de sfeer heeft weten te vertalen naar een tastbare herinnering en hoe echt zij onze geliefde naasten heeft vereeuwigd. En ons natuurlijk. Ik wilde geen afgezaagde reportage. Ik wilde als herinnering een handjevol echt mooie sfeerfoto’s en een dichtbij-liefdesfoto van ons. En die hadden we al, want dat had ze al losgemaakt bij ons, in alle rust en gezelligheid. Golden hour was nog een extra cadeautje.

Kater

Bij terugkomst was men al begonnen met een beetje opruimen. Het was tijd voor ons om te gaan. Wij zouden het feestje verlaten direct richting ons plekje voor de huwelijksnacht. Het vertrek viel ons zwaar. We reden in de schemer en al snel in het donker richting Antwerpen. Druk gepraat ging over in stilte. Ik weet niet meer wie het als eerste zei: “heb jij ook een soort kater…?”. “Ja…”

Wij drinken niet. Het kwam door de overgang tussen zoveel warmte voelen, naar een plotseling afscheid. Het kwam ook door het bezwaarde gevoel dat iedereen aan het opruimen was en wij hier op ons kont in de auto zaten. Ik besefte me hoeveel hulp we hadden gekregen om deze dag ook maar mogelijk te maken. Ik kreeg heel erg sterk het gevoel te willen bedanken en maakte in mijn hoofd al een lijstje van wie en voor wat. Daan werd weemoedig omdat hij wilde uitspreken hoe hij iedereen waardeert. En daarop werd ik emotioneel bij de gedachte hoe lief ik iedereen vind. En wie ik heb gemist deze dag. Samen kregen we spijt dat de oudste jongens nu niet met ons mee waren.

De snelweg voelde kil aan. Hadden we er wel goed aan gedaan nu al weg te gaan? Rondom Brussel voelden we ons ontheemd en stil. We maakten plannen om heel erg de waardering uit te gaan spreken voor alle hulp. Tussen ons in lag Sammie te slapen. We gaven kusjes op zijn handjes. We zeiden een paar keer hardop dat het heel normaal is om emotie te voelen na zo’n mooie dag. Zachtjes voelden we iets van het verdrietige gevoel wegzakken.

Verscholen

We werden afgeleid door het zoeken naar de weg. Ons huisje van Airbnb lag zo verscholen in the middle of nowhere dat wij het niet konden vinden. De vertaling van de website (zij praten in het Frans en ik in het Nederlands terug en toch voila!, begrijpen wij elkaar) zorgt soms voor bijzondere zinnen. Het was ons dus niet helemaal duidelijk wat ze bedoelden met “ga alsjeblieft niet binnen met de auto voorbij de poort, als je niet vast wilt zitten”, nergens een poort. We werden stiknerveus in onze grote bus, geen verharde weg, buiten geen hand voor ogen te zien en nergens een bordje.

Ik heb de verhuurders gebeld, die spraken geen Nederlands (snap ik), maar ook geen Engels. En mijn Frans is wat roestig. Ze zou me mailen. Gelukkig binnen 30 seconden een mail met uitgebreide routebeschrijving en foto’s. We hadden moeten zijn bij een niet verlicht hek, zonder naambordje, met alleen het schrijven “no entry”.

Dit verscholen plekje bleek voor ons een klein paradijs. Zelfs in het donker. Er was geen verwarming, alleen een houtkachel. Alles was van hout en met grote zware balken. Geen luxe, alles rustiek. Door een klein spotje in de tuin zagen we het groen wat naar beneden liep, rondom een overwoekerde vijver. Het kacheltje brandde snel en na een tukje in de auto had Sammie nog wel zin om rond te kruipen. Samen zaten we even voor de open haard. Ik snuffelde aan zijn haartjes en hij wurmde zich achterstevoren om zijn hoofdje in mijn nek te leggen. Hij dronk een fles op schoot en schaterde van kiekeboe door het doorkijkje van de woonkamer naar de slaapkamer.

Romantiek

De slaapkamer had aan 3 kanten ramen. Er stond verder niets. Het groen buiten was alle versiering die het nodig had. We gingen even bij Sammie liggen tot hij sliep. Daarna als man en vrouw samen voor de houtkachel, in joggingbroek en de bruidsmake-up weggeveegd, met een chocolademousje van AH Excellent en nepwijn. Ik kan me niks romantischer voorstellen.

Deze dag was magisch. Verbonden. Knus. Sprookjesachtig. Warm. Grappig. Zacht. Waardevol. Intiem. Gek. Memorabel. Gelukkig. Emotioneel. Ultiem.

Kortjes bij dichtjes
~ Oma
(Vrij vertaald: knus en gezellig samen zijn met van wie je houdt)