Ode

Ik zit bij de nieuwe theatervoorstelling van Jochem Myjer. Tussen ons slechts 1,5 meter en een mevrouw met pluizig haar. Ik schat in dat het wat te weinig is om mij te beschermen tegen een mogelijke aanval. Ik zit niet gemakkelijk. Ik denk aan een eerdere opkomst met een waterpistool. Ik denk aan mijn vriendin die ooit ook op rij 2 zat en er werd “uitgepikt”. Beslist het ergste wat mij vanavond kan overkomen.

Als ik hem en zijn krullen zie opkomen valt alle spanning meteen weg. Al jaren volg ik Jochem en het laatste jaar is mijn respect voor hem alleen maar gegroeid. Op rij 2 kan ik goed zien dat ook hij ‘slechts’ mens is. Ik kijk naar hem en zie een ander persoon dan ik jaren op tv heb gezien. Natuurlijk, hij kan goed imiteren, grappen maken en gek doen. Maar zijn ‘gewoonheid’ verbaast me.

Perfect rond verhaal

Rode draad in zijn verhaal is de medische ellende van het afgelopen jaar. Totaal niet-Jochems, die serieuze noot in een voorstelling. Maar wat doet hij het mooi! Het past hem. Ik ben geïntrigeerd door zijn verhaal. Niet alleen door de inhoud, ook door de wijze waarop hij het brengt. Het zorgt voor een bijzondere verbinding en houdt zijn show perfect staande. Zoals je schrijft vertel je ook op het toneel. Niemand blijft bij je als je losse flodders vertelt. Een verhaal moet ‘rond’ worden.

Cabaret is niet zomaar moppen vertellen. Het is een vak apart. Het is geen dolletje in de kroeg. Het is keihard werken. Soms harder werken dan wij: op kantoor, in de klas, met cliënten. Het lijkt leuk en makkelijk. Maar zelfs als ik naar mijn andere favoriet, Najib Amhali, kijk mis ik wat. Jochem weet zijn show compleet, perfect, volledig ‘rond’ te maken. Niets valt zomaar in het niet. Aan het eind van de avond voel ík me compleet.

Jochempje

Wat ik – even een zijspoor – ook nog zo leuk vind aan Jochem. Is dat mijn zoon me zo vaak aan hem doet denken. Ik noem hem soms mijn “Jochempje”. Ik geloof niet in een stempel omdat hij – 4 jarig levendig jongetje – vaak rent of springt. (De echte Jochem geloof ik overigens best als hij zegt dat hij ADHD heeft.)  Het is een koosnaampje voor mijn zoon omdat hij ook zo vrolijk gek kan doen. Het lijkt mij een groot compliment: als jij als koosnaam wordt gebruikt.

Jochem, ik heb gelachen, véél gelachen. Ik heb met innige belangstelling naar jou als mens, en jou als cabaretier gekeken. Ik heb genoten en gesmuld. Je bent geen beroemdheid, je bent niet veraf. Je maakt dat ik vind dat ik hip ben als jonge moeder met twee kinderen. En bedankt voor het feit dat we niet zoveel verschillen. Bedankt voor een leuke avond doordenken. En mijn respect groeit weer.