Share This Article
Dit is een open brief aan jou: Hannah. Dankbaar ben ik je voor de vruchtentoetjes met een druif bovenop en een verrassing onderin. Jou kon ik verdragen om me heen, ondanks het gevoel van onder lijn 5 te hebben gelegen. Jij wist de weg wel te vinden in mijn huis. Nog beter dan ikzelf.
Niet eerder waren alle wasmanden tegelijk leeg. Nooit zijn mijn handdoeken zo fijn gestreken. Of sowieso gestreken. Als het Hilton was het; iedere dag een schoon bed. Als ik een kraamtraan voelde opkomen mocht ik fijn tegen je aanpraten en je reageerde oneindig begripvol. Je bent onmenselijk in de positieve zin van het woord. Je hebt een perfecte balans in alles wat je doet. Want ook nog eens: als het aan mij had gelegen had grote broer het nieuwe mensje nu nog niet aan mogen raken. Bij jou mocht hij op dag 1 de fles geven. Wat zeker bevorderlijk is geweest voor de afwezigheid van gemene jaloerse knijpjes of duwtjes.
Laatst was ik ziek. Echt op-bed-lig-ziek. De was stapelde huizenhoog op. Een compleet Jack Russel tapijt over de benedenverdieping. Ik wist me geen raad. Moeders kunnen tenslotte niet ziek zijn.
Ik mis het ziek zijn van vroeger. Beschuitjes met geraspte appel. Op dag 2 – als je al niet meer zo ziek was – de hele dag in het grote bed tv kijken.
Zo voelde het ook met jou Hannah. Lieve Hannah. Ik weet niet of het nog binnen de indicatie valt na 13 maanden, maar wil je alsjeblieft terugkomen?
