Je krijgt er zoveel voor terug

Ik was me ongemakkelijk bewust van mezelf toen ik mij vanmorgen voor de 5e dag op rij stond om te kleden in het hokje van het subtropisch zwemparadijs met 5 glijbanen. 

Het zou kunnen komen door de croissantjes, broodjes chocopasta, koekjes bij de thee en bittergarnituren die zich de laatste dagen meester van mij hebben gemaakt. Ik eet graag gezond en dat kost me weinig moeite. Alleen op vakantie verander ik in een hongerig monster met in de ene hand een schoteltje appeltaart met slagroom en in de andere hand een zak chips, craving naar het volgende dat ik ga eten. Terwijl ik dit schrijf word ik nog een beetje misselijk als ik aan die kruidenboter denk van gisteravond.

Het resultaat is na een paar dagen al te zien in de vorm van extra geflubber rondom mijn tijgerstrepen. Op de plek “waar wij hebben gewoond”, aldus mijn kinderen. Helemaal waar. En jezelf dan in een hip badpak wurmen werkt gewoon niet bevorderlijk voor je gemoedstoestand, laten we eerlijk zijn. 

En een moeheid voelde ik ook, komt dat misschien door het omkleden op zich? Ik denk dat ik voor het eerst in mijn leven een evaluatieformulier ga invullen bij vertrek van dit park. Ik ga wat opbouwende feedback geven: dat de vloer weerzinwekkend vies is omdat je je schoenen niet uit hoeft vòòr de kleedkamers. Ik erger me na een paar dagen groen en geel aan het op één teen in een hoekje ter grootte van een postzegel staan huppelen om je sok schoon aan te krijgen. 

Tja, moe, jeetje. Het zou ook kunnen komen doordat ik met mijn kinderen op vakantie ben. Echt, het gaat heel goed hoor. Ze worden ouder, kunnen meer zelf en maken minder ruzie. Soms zijn ze zelfs even samen bij de speeltuin en lees ik een boek. Ik ben dankbaar dat ze zelf het park over kunnen hobbelen nu. En geen huilbui-taferelen in de badkamer meer van mij door pure oververmoeidheid en overprikkeling. Tegelijkertijd voel ik dus dat die tropenjaren – hoewel al iets op z’n retour – er nog wel weer inhakken. Een gematigde, zeurderige moeheid. Het is nog steeds wel een aanslag op je rust om als (alleenstaande) ouder vakantie te vieren. Hoewel hier een animatieteam is heeft het toch de voorkeur dat ik de hele week een groot deel van de animatie verzorg. En ik doe veel potjes pesten, ik bedenk leuke uitjes zoals zeehonden kijken en ik ga van alle glijbanen. 

Lees ook: Word je ook zo moe van vakantie?

En ik probeer me echt te bedenken dat ik “moet” (o jee) genieten van deze tijd. En ik geniet oprecht. Want voor ik het weet schamen ze zich om met mij de wildwaterbaan in te gaan en willen ze niet meer appeltaart samen met één vorkje eten. Is een potje pesten stom en bingo niet stoer. Nog even en dan wil je niet meer met je moeder dorpjes afstruinen voor leuke slippers voor de zomer. En ga je echt niet meer Texelse lammetjes aaien op de boerderij. Duh.

Die moeheid neem ik voor lief. Echte rust vind je nou eenmaal niet op vakantie met je kinderen. Helaas pindakaas.

Oh lekker, pindakaas.