Share This Article
Dit was me het weekje wel. Veel jankmomenten, maar goede hoor! En we trokken voor het eerst met onze nieuwe oude caravan op pad. Of chique gezegd: onze trek-chalet.
Maandag
Eind van de middag had ik een afspraakje. Bij de psycholoog, dat wel, voor EMDR. Ik zag er lichtelijk tegenop. Ondanks dat ik weet dat het goed voor me is om “aan mijzelf te werken” – bah, wat klinkt dat toch eng hè. EMDR is een serieuze poging om nog/weer/altijd/doorlopend met mijn angststoornis aan de slag te gaan. Het viel mee. Ik had het enger verwacht. Ik dénk dat ik me beter voel.
Maar het kan ook het placebo-effect zijn.
Ook goed.
Dinsdag
Deze week stond onwijs in het teken van het afscheid van groep 8. God-o-god ik zie hem nog de eerste dag groep 1 over dat plein lopen. Dat ik dacht dat hij nu al zo groot was, maar nu ineens weer zo ontzettend klein leek. Dat ik hem van mijn been moest pulken omdat de juf hem overnam en ik mocht zwaaien bij het raam (lees: snel zwaaien met ingehouden adem en om de hoek janken). Of dat hij groep 4 begon op deze school hier in het dorp.
Zelfs mijn flierefluitkind heeft het toch wel moeilijk gehad na de scheiding. Hij kon het niet verwoorden, maar had hele gekke boze buien, waar hij dan enorm in bleef hangen. Hij kreeg meteen een supermeester op school die hem feilloos aanvoelde en buitengewoon goed wist te benaderen. Ik heb heb hem al zo vaak bedankt, dat als ik het nóg een keer zou zeggen het echt gênant wordt.
Gisterenavond hadden we al een afscheid voor de klas in een zaaltje in het dorp. Ik kreeg al tranen bij het beginlied waarbij de klas onder applaus binnen kwam. Daarna van iedere groep-8-er een foto, complimenterende woorden en een succeswens. Het formele gedeelte eindigde met een optreden. Hoe noemden ze het ook al weer… o ja, de trailer van de musical! Mijn lieve lange slungel doet het wel, op een podium staan. Ik had vroeger weken niet geslapen en bijna moeten spugen van tevoren. Maar hij vindt het wel lachen.
Vanavond was de musical. Een beetje anders, ook bij ons natuurlijk “last” van de coronamaatregelen. Maar jeetje, had de school daar wat op gevonden… de musical verfilmd in Pathé Delft!
Alleen al het gegiebel, gewiebel en die steeds terugkerende slappe lach van al die kinderen die zichzelf meters groot op het scherm zagen. Alleen dat al maakte het een topavond. Ik kreeg iedere keer opnieuw tranen. Bij het beginliedje, bij de scenes van Mijn Zoon, bij het eennalaatste liedje, bij het laatste liedje, bij de aftiteling, bij het weglopen. Het ergste bij een liedje waarin trommelmuziek zat (het speelde zich af in de jungle) en Daan’s vriendje B. live mee zat te trommelen vooraan in de zaal. En dan zie ik zo mijn moeder voor me, die ook altijd overal bij jankte. Op de goede manier ook.
Woensdag
Dan nu echt, echt, ECHT het afscheid op school. In de ochtend werden de bijna-brugpiepers de school uitgezwaaid, ze liepen een ereronde om de school langs een haag van groep 1 tot en met groep 7.
Redenen om weer te janken:
- Groep 1 was zo schattig;
- Alle klassen gooiden confetti en serpentines over groep 8;
- Mijn oudste schatje was zo aan het stralen;
- Mijn jongste schatje zag ik giga opkijken tegen zijn broer;
- Ik realiseerde me hoe waardevol het is dat ik dit moment samen met hun papa deel;
- Ik zag Daan zijn geweldig leuke lieve vriendjes die ineens pubers zijn;
- Ik zag een aantal moeders aan wie ik een hart warm toedraag;
- Ik vind het verdrietig om dit warme nest te verlaten;
- Ik ben sowieso heel slecht in afscheid en laatste-keren;
- Meester M. kwam nog even extra gedag zeggen.
Bedankt geweldige school De Ark in Schipluiden. Bedankt meester M., voor zo’n belangrijke rol in de schooltijd van Daan. Een rots in de branding was je, toen en de jaren erna. En je hebt bij Daan eruit weten te halen wat wij al lang hadden gezien, maar wat in zijn “jongere” jaren wel eens werd vertroebeld door gewiebel 😉
Na het werk: op naar de camping! In ons eigen dorp 🙂
Wat de eerste knusse kampeeravond had moeten zijn werd een nachtelijk bezoek aan de spoed-dierenarts. Onze Puck – veel te lieve Rhodesian Ridgeback – werd gebeten door de hond van de buren. En niet tijdens het spelen of zo. Een aanval zonder waarschuwing, binnen een milliseconde was het gebeurd.
De jongens moesten mee naar de dierenarts, want mijn vriend was er niet door zijn werk. Ik wilde ze niet alleen op de camping laten voor ik weet niet hoe lang, in de nacht. Ze vonden het wel stoer. Maar ook erg verdrietig natuurlijk. Toen ik vol adrenaline dierenartsen in de omgeving had gebeld en we moesten wachten voor de afspraak, kwamen even de tranen. De schrik op zich, maar ook niet weten of er van binnen bij Puck wat stuk was. Eén tand was door en de punctie was precies bij één van haar longen.
In de wachtkamer zat Tom op de praatstoel. Die was duidelijk over zijn slaap heen. Puck was zo moe, die heeft namelijk een heel duidelijk bioritme: ‘s nachts slaap ik, net als de mensen. Ze zat af en toe zittend met haar ogen dicht. We moesten erg lang wachten. En van de andere patiënten werd je natuurlijk niet vrolijker. Die bleven achter, zeg maar.
Het viel mee gelukkig. Geen beschadiging binnenin. Om 1.45 waren we terug in ons sleurhutje. We hebben Puck op bed genomen tussen de jongens in. Gelukzalige blikken van de jongens. Opluchting… Alleen nu even bedenken hoe we de volgende dag gaan doorkomen… Tom heeft nog school!
Donderdag
Tom had zijn laatste dag op school. Van groep 5, maar ook echt van deze school. Groep 6 zal hij gaan doen hier in het dorp waar we sinds een half jaar wonen. Hij weet dit al sinds het begin van het schooljaar. Hij heeft er dus op z’n zachtst gezegd langzaam aan kunnen wennen. We (zijn papa en ik) hadden het niet verwacht, want dit menneke kent helaas ook angsten net als zijn moeder, maar wat is dat wennen op die nieuwe school goed gegaan!
Als je zó uit school komt na je eerste wenmiddag begin juli, dan gaat het goed met je!
Vrijdag
Gisteren en vandaag werkte ik op de camping (tralalalala). En ja, dat is natuurlijk chaotisch. Maar chaos ben ik gewend. Met thuiswerken met mijn eigen kinderen en puppy. En op locatie werken met gastouders en vaak 5 rondhobbelende kindjes.
‘s Avonds kwamen schoonpaps en zijn vrouw onze trek-chalet bewonderen. Ik zou koken. Maar ja, het blijft vrijdag hè: mijn ik-beweeg-niet-meer-avond – zie ook vorige week voor een geen-actie-foto. En het werd patat, kroketten en als toetje hadden zij tompoucen van de bakker meegenomen. Oooohhh, wat waren die lekker! No offense Hema.
Gelukkig had ik vandaag wel een appel gegeten, ahum.
Voor het slapen natuurlijk spijt, want veel te strak shirtje.
Zaterdag
Het maakt me heel rustig dat kamperen. Met de blote voeten in het gras. Koffiezetten duurt heel lang. Veel meer buiten zijn dan anders. Leven volgens het ritme van de natuur. Dat wil zeggen: je bent buiten behalve als het regent. Maar leven volgens het ritme van de natuur klinkt mooier.
De jongens struinen al dagen op blote voeten over de camping. Ze moeten hier verplicht afwassen iedere dag. Protest natuurlijk, maar daarna grote lol samen met de teil en de theedoek. Tom kwam vandaag met nat haar terug. Het blijft een bijzonder kind.
Hoe kun je dit nou niet leuk vinden? En dan “tag” ik even @vader, @zus, @broer. Ik ben de enige kampeerder in de familie. Kijk dan toch!
20
Vriendje moest werken, dus ik trok alleen met de kinderen naar randje Brabant voor de familie BBQ bij schoonmams. Schoonfamilie kán zo leuk zijn dat je er zelfs zonder je partner naar toe gaat. Ik voelde de patat en tompouce nog goed zitten dus ik heb me vandaag eens keurig gedragen met eten.
Om dat in de avond weer om zeep te helpen met borrelnootjes. Leer ik het dan nooit? Het was nog even knus met de jongens voor de caravan potjes kaarten (we kennen alleen Pesten).
Zondag
Laatste dagje op de camping, voor nu. Over een paar weken langer op pad en buiten het dorp 😉
Zie hier onze #happycamper
Ik bracht de dag door wandelend en schrijvend. Het ritme van de natuur gaf aan dat ik eind van de middag naar binnen moest. En zo zit ik dan te schrijven. Even alleen. Mijn vriend is voor de zoveelste keer naar huis. Iets vergeten en gelijk de kat eten geven- hij vindt dat heerlijk zo’n tripje. Een geurige kop hete thee naast me en een slapend hondje tegen mijn been. Ik dwaal vaak af tijdens schrijven en zo ook nu. Ik zie campinggangers tussen de druppels door rennen terug naar hun caravan of tent. Af en toe zie ik poncho’s voorbij komen; die gaan de regen trotseren en op pad. Ik hou van de Hollandse zomers. Ik hou van onze zomers.