Italië, India en Indonesië

Ik weet eigenlijk niet waar ik moet beginnen. Schrijven over Italië, India en Indonesië. En in twee van de drie landen ben ik nooit geweest. Waarom dan toch schrijven? Omdat ‘Eten, bidden, beminnen’ van Elizabeth Gilbert – de zoektocht van een vrouw in Italië, India en Indonesië – mij spiritueel heeft geraakt. Voor alles is een eerste keer.

Italië

Mijn ultieme vakantieland. Ik leef Italië. Ik eet Italië en dat is dan ook mijn enige zonde. Ik heb het eten lief. En de wijn. Italië is het summum van vakantie. Waarom een oceaan overvliegen als ik hier alles vind? Het ultieme moment was zomaar gaan rijden, zomaar een laan met cipressen ontdekken en zomaar op de top van de heuvel een dorp ontdekken: Bolgheri.

Hier waren geen toeristen. Goedgeklede Italianen die kwamen lunchen; uitgebreid. Kindermenu bestaat niet. Lunchen duurt uren. Firenze ben ik vergeten. Naar Bolgheri kwam ik terug. En jaren later kwam Bolgheri terug bij mij. Tijdens een diner bij Memories of Asia (aanrader voor wie écht goed Chinees wil eten) (en ze hebben er dus geen babi-pangang) kreeg ik dankzij het wijn-arrangement een rode wijn uit Bolgheri. Of all places. Bij de op oosterse wijze bereide kangoeroe.

India

Wanneer ik hoor van anderen hoe graag ze verre reizen maken ben ik dolenthousiast, zit op het puntje van mijn stoel als ze erover vertellen en ben een gewillig slachtoffer voor foto’s. Zolang ik maar niet hoef.

Zo heb ik een reis naar India op de voet gevolgd. Ik bleef toen achter in het Hollandse. Net moeder geworden, wat nieuwe angsten deed toevloeien en me heel bewust maakte van het leven op dat moment.

India was prachtig en indrukwekkend. En de foto’s liegen er niet om. Het Hollandse beviel mij. Samen met mijn zoon, we reisden een paar dagen af naar Drenthe. Wat minder spiritueel dan India, maar de gedachte erachter des te meer.

Indonesië

De eerste 8 jaar van haar leven woonde ze in Indonesië. Zonder warmte dacht ze terug aan die tijd. Geen vredige rijstvelden. Geen liefdevolle ontmoetingen met Orang Oetangs. En zij deed niet aan uitgestrekte rijsttafels maar gewoon aan gele rijst van Lassie. Voor zover ik het kan inschatten deed Indonesië zeer bij mijn moeder.

Mijn reis door Indonesië vindt vermoedelijk plaats in het volgende decennium. Of helemaal niet. Want daarvoor zal ik een hele waslijst aan angsten moeten overwinnen, reistechnisch gezien. Ik heb me ook laten vertellen dat er nog weinig te vinden is op Sumatra wat het verleden weer levendig kan maken.

Toch laat het idee van mijn roots onderzoeken me niet los. Ik zou willen ondervinden hoe het daar is. Iets voelen van wat ik mis. Onderzoeken hoe haar leven is geweest. Ontdekken wat zij heeft meegemaakt. Terugvinden hoe zij over dingen dacht. Contact maken.

Eten, bidden, beminnen

Dit boek heeft me hard geraakt en mijn hart geraakt. Spiritualiteit is voor mij contact maken met jezelf en thuiskomen, en dat kan overal. Eten: samen zijn met met mijn gezin of een uitgebreid diner met mijn liefste vrienden. Bidden doe ik op mijn manier: denken en dromen, schrijven en contact zoeken met belangrijke mensen. Als ik nu naast me kijk zie ik mijn kleinste blonde mannetje. Dat is beminnen.