Share This Article
Ik zal het maar meteen eerlijk zeggen: ik durf niet meer te schrijven. Al maanden begin ik iedere dag met schrijven, om nooit één letter op het scherm te krijgen. Ideeën zijn er genoeg, maar iets zorgt er voor dat ik de drempel niet overkom.
En terwijl ik mezelf dwing om verder te typen zie ik pas dat ik ‘durf’ heb geschreven. Ik durf niet meer te schrijven. Waarom durf ik niet meer te schrijven?
Wees gerust, ik ga jou en mezelf een lange, zwaar op de hand liggende analyse besparen.
Het wordt gewoon een hele korte zelfobservatie: ik heb lang niet geblogd en heb een grote wens het op te pakken. Aangezien ik de afgelopen maanden heel veel heb geschreven (in mijn schrijfboek, ouderwets, lekker veilig met pen en niemand leest het) over angsten en vooral het overwinnen daarvan, ga ik het toch gewoon doen.
Ik ga weer bloggen
Het is ongeveer net zo eng als voor het eerst in je eentje met je kinderen naar het buitenland gaan na de scheiding (oké buitenland klinkt misschien iets te exotisch, het was naar de Ardennen). Of beginnen met exposuretherapie nadat je jarenlang met vlagen klem hebt gezeten in paniekaanvallen. Kwetsbaar, voelt het.
En ik voel per ongeluk toch een kleine analyse aankomen:
Ik vind het doodeng kwetsbaar te zijn
Kwetsbaar toen ik toch ging naar de Ardennen. In het jaar 2016 had ik als enige Nederlander nog geen navigatie. Mijn toen 8-jarige en 4-jarige zoon die hielpen bij de weg vinden (“het is vást dáár heen!”). En de hellingproef op een berg(je) waarmee ik ze beiden in tranen kreeg, want wolkje rook onder motorkap vandaan.
Heel kwetsbaar toen ik toch die auto in ging, op weg naar de eerste therapiesessie. Na al heel veel therapiesessies die me allemaal niet van mijn paniek hadden afgeholpen. Dit moest hem wel worden, dit was de ergste therapie die ik me kon voorstellen dus dit moest wel gaan helpen. En anders wist ik ook niets anders meer om te proberen.
En nu weer kwetsbaar omdat ik toch ga bloggen. Dat is een beetje zoals in je onderbroek staan.
Blijkbaar sta ik heel stiekem best graag in m´n onderbroek.
