Share This Article
Net kreeg ik een berichtje van mijn goede vriendin Debbie, wie ik al veel te lang niet heb gezien, maar waarvan ik hoop dat ze nog steeds mijn goede vriendin is.
Beter een goede buur dan een verre vriend, dat ging lange tijd voor ons op. Totdat we allebei gingen scheiden en drie hoog achter terecht kwamen. Grapje hoor, ik woon op de 1e verdieping. En van haar weet ik het eigenlijk niet, ik zal het eens vragen.
Na 1 appje wist ik dat ik nooit de pleister-techniek had moeten inzetten. Dat vermoeden had ik al, alle keren dat ik weemoedig terugdacht aan onze gesprekjes door de heg. Of aan de kindjes die in en uit liepen. Aan het voeren van elkaars huisdiertjes tijdens vakanties. Of even in elkaars keuken kijken of de ander misschien pasta heeft (want zelf vergeten tijdens boodschappen doen). Of een appje krijgen of ik thuis ben en zo ja, of ik wil kijken of ik misschien een vermist konijn zie in de tuin.
Mijn vermoeden werd dus ruw bevestigd na dit appje van haar. Ik had nooit moeten proberen niet te voelen. Nooit me groot moeten houden op de verhuisochtend toen ze nog even langs kwam vlak voordat ik achter de vrachtwagen aanreed. Nooit onder die steen moeten gaan leven in de maanden erna.
De pleister-techniek pas ik vaker toe: ik ruk het eraf en hoop dat na die paar vervelende seconden het gevoel weg is!
Het helpt nooit.
Ergens komt het gevoel altijd keihard terug. De spijt die ik nu voel probeer ik weg te drukken. En ik probeer de heimwee niet te voelen. Het was een keuze om afscheid te nemen van mijn oude leven, maar dat betekent niet dat ik er niets uit mis. En ik mis haar.
Ik hoop haar gauw weer te zien. Het zal niet hetzelfde zijn als in mijn joggingbroek op haar bank zitten om uit te stellen waar ik even niet aan wil geloven. Of de spontane BBQ waarbij we onze koelkasten leegtrekken en samen tot nog best een aardige niet zo verantwoorde maaltijd komen. Het zal ook niet zijn zoals die keren dat haar kinderen in mijn achtertuin rond hobbelden en die van mij blijkbaar bij haar.
Het kan nooit meer hetzelfde worden. Maar thee en vriendschap kunnen wel en is dat niet de beste therapie voor alles?
