Share This Article
Mijn oudste zoon Daniel werd geboren in 2008, hij is nu 9 jaar. Een échte jongen. Veel energie, vanaf dag 1. Hoewel… het was dag 8. Na een bevalling van 22 uur met complicaties was hij er. Hij had een behoorlijke opdonder gehad en moest een week blijven. Ik hield er een middelgroot trauma aan over, en snikte de volgende ochtend tegen de zuster: “ik dacht dat ik meer kinderen wilde, maar dat wil ik echt niet meer”.
Na de week ziekenhuis kwam ik thuis met de maxi-cosi en zette die in de huiskamer neer. Het zou nog even duren voordat de verlengde kraamzorg mij in één middag zou bijpraten over het hebben van een baby. Ik zei tegen mijn man: “wat zal ik nu met hem doen? Zal ik hem ergens neerleggen of zo?”.
Een dag later begon het huilen, de term ‘huilbaby’ durfde ik nooit te gebruiken. Dat zijn andere baby’s, niet die van mij (net zoals ik nu geen gescheiden moeder ben, dat zijn andere moeders). Maar heftig was het wel. Als papa aan het eind van dag thuis kwam stond ik soms al bij de deur om hem af te geven en sloot ik me daarna op in een andere kamer.
Na bijna 2 maanden ging ik hem inbakeren. Hij verzette zich nogal hevig (lees: gilde de hele boel bij elkaar, nog harder dan anders), gaf het op en sliep toen 4 uur achter elkaar. De leuke babytijd brak aan. Mijn onzekerheid en zijn onrust maakten langzaam plaats voor wat genieten. Ik genoot van hem, mijn kleine, vrolijke mannetje. Wel vind ik nog steeds dat het eerste jaar met een baby gewoon slopend is. Een roze wolk, of in dit geval een blauwe, die term zou eigenlijk verbannen moeten worden. Het is zelden waar.
Ik waak sinds zijn peutertijd voor het stempel ADHD. Ik geloof dat er kinderen zijn met diagnoses, en dat die goede hulp nodig hebben. Maar te vaak worden dit soort jongetjes opgezadeld met een stempel waar ze niets aan hebben. Is hij energiek, klimt veel, kan moeilijk stilzitten? Tadaa!
Hij was inderdaad een energiek kindje. Soms een wervelwind. Hij speelde heel graag buiten. Na een paar uur binnen kwamen de muren op hem af. Hij was altijd overal voor in. Écht een blij kind, die van alles even vrolijk werd. Huppelend naar de gastouder. Huppelend naar de peuterspeelzaal. Huppelend naar school. You get the picture 🙂
Hij was het kind dat met zwemles een superman-cape van de juf mocht lenen en die trots op z’n rug liet knopen. En terwijl alle kinderen erin sprongen met cape alleen hij met de cape aan de voorkant over zijn hoofd eindigde en de juf hem met één arm boven water moest trekken.
Hij was ook het kind dat tijdens een familieweekend zijn opa en oma en ooms en tantes hallo zwaaide en nog voordat de koffer was uitgepakt met zijn kont in een modderplas gleed. En ook het kind dat bij het Dolfinarium bij de ingang een glijbaan zag, maar niet zag dat na dagen regen de glijbaan vol stond met water. Ik heb ervan geleerd om heel relaxed te zijn, om flexibel te zijn. En om altijd reservekleding mee te nemen.
Hoe stel ik in één blog mijn kind voor? Leek me een leuke uitdaging. Niet te doen, weet ik nu. Dus het is een soort samenvatting, die bij lange na geen recht doen aan wie hij is en wat hij voor mij betekent ♥
Wil je weten hoe hij nu is? Wil je meer lezen over ons? Houd dan dit blog in de gaten. Schrijf je hier in om nieuwe berichten direct in je mailbox te krijgen!
* De titel heb ik even geleend van Daphne Deckers.