Het enige - echt het enige - dat maandag goed ging, was dat het lukte me in te houden bij de Albert Heijn om twaalf Tony Chocolonely's te kopen. Als het namelijk ooit een dag was om me vol te proppen met karamel zeezout was het maandag wel.
Dit was zo'n dag dat het bakje van de Senseo overstroomt. Dat je vest blijft haken aan de deurknop. Dat je net geen slagaderlijke bloeding hebt door het raspen van een komkommer. Een dag waarop je hond in de hondenpoep staat. Serieus. En de hele woonkamer en keuken doorloopt daarmee. Echt gebeurd. Allemaal.
Ik móet schrijven van mijn psycholoog. Is dat even mooi! Dat vond ik toch al leuk.
Op dit moment lees ik 'Ongetemd leven' van Glennon Doyle. Tijdens het lezen dwaal ik af naar vroeger en link het aan wat mijn psycholoog me steeds vraagt. Hoe zijn dingen geworden zoals ze zijn en waar zit pijn? Waar zit nou echt dat wat zo verschrikkelijk zeer doet? Waar staat die emetofobie voor? Probeer dat eens figuurlijk te benaderen in plaats van letterlijk.
In Ongetemd Leven lees ik over De Pijn. Hoe lang ze daar straks nog over doorgaat weet ik eerlijk gezegd niet. Want al bij de eerste alinea dwaal ik af naar vroeger en besluit ik - door die stok achter de deur van mijn psycholoog - het op te schrijven. Verfrissend. In plaats van dezelfde rondjes in mijn hoofd te maken. Steeds weer en steeds weer.
