Ik ben zo blij en opgelucht... dat de heftige periode met de kinderen voorbij is. (Voor nu...) De afgelopen maanden heb ik meerdere inzinkingen gehad omdat ik oververmoeid was. Altijd in het weekend, als ik alleen was met de kinderen. Het valt me af en toe zwaar om de zorg voor het grootste gedeelte alleen te doen. Tegelijkertijd zou ik niet anders willen.

Het ging mis

Aan het eind van de winter heb ik 3 weekenden gehad waarin het "mis" ging. Eén keer heb ik hun vader gebeld of hij ze op kon komen halen. Dat was voor het eerst in de 3 jaar na de scheiding dat ik zo direct hulp heb gevraagd. Het voelde als keihard falen. Wel vond ik hem de aangewezen persoon om te bellen. Voor de meeste rust vond ik zijn huis de fijnste plek, want daar zijn ze ook thuis. Dus ik heb mijn trots opzij moeten zetten. De andere 2 weekenden was het op het randje. Dat betekent dat het voor de jongens nog oké was om bij me te zijn. Ik wilde ook graag dat ze bij me waren, maar ik heb het hele weekend op mijn tenen gelopen. Op scherp gestaan vanwege slaaptekort. Soms even stiekem gehuild in de badkamer van moeheid en overprikkeling.

En 1, 2, 3 en 1, 2, 3.... buig, adem in, strek, adem uit... Dit ben ik midden in de voorbereidingen voor komend weekend. Alles om te voorkomen dat het weer zo gaat als het vorige weekend dat de kinderen er waren. Ik wist het na vorige week al, maar als ik vandaag die twee koppies zie dan voel ik me extra gemotiveerd om te zorgen dat het anders gaat.

Lees meer over wat er vorig weekend - wéér - gebeurde

Ik kan verklaren waarom het huilen me soms nader staat dan het lachen. Het is druk: werken en moeder-alleen zijn. En eerlijk gezegd loopt er altijd wel iets achter. Heb ik net de kamers van de kinderen weer eens echt op orde, draai ik me om, staan er 5 wasmanden. Heb ik het hele washok aan kant, blijken ze allebei 4,5 centimeter uit hun kleren gegroeid.

Als hij zou weten dat ik hier over schrijf zou hij me de rest van de dag niet meer aankijken. Nu kan hij al wel lezen: tricky. Maar, hij weet mijn blog niet te vinden, daar ben ik vrij zeker van. Dus ik durf het aan. Ik zal dit bericht wel deleten binnen nu en een jaar of twee, voor de zekerheid.

Laatst was het op vrijdag studiedag. Nu ben ik er behoorlijk aan gewend dat deze dagen mijn pakkie aan zijn. En ik vind dat ook fijn. Ik werk wel, maar thuis. De kinderen weten "dat mama veel moet werken" en ook "dat het fijn is dat wij niet hele dagen naar de BSO moeten". En hoe ze 2 jaar geleden dan opstonden met "wat gaan we doen vandaag!?" En gedurende de dag nog steeds naast mijn computer stonden met vragen als "gaan we nu een spelletje doen?" of "ga je mee naar de speeltuin?".  Nu gaan ze hun eigen gangetje. Vaak beginnen ze 's ochtends met pyjamaochtend, met dekbedden op de bank een serie kijken op Netflix (het is besmettelijk). En rond de middag wisselen ze binnen en buiten af, soms met een vriendje mee naar ons. Tussendoor eten we samen, wordt er wat gekwebbeld en zijn ze heerlijk thuis aan het keuvelen met van alles. Dit alles afgewisseld met de nodige knuffels in het voorbij gaan en wat kroelmomentjes op schoot.

Ik legde een redactiesom uit aan Daniel. Resultaat: tranen en geen antwoord. Ik hoor je denken: "redactiesom?". Vroeger heette dat bij ons een verhaaltjessom. Ik geef een voorbeeld: Mama zou 8 uur per nacht moeten slapen. Omdat zij 's avonds blij is even te zitten en omdat Netflix na Suits nu nieuwe afleveringen van Grace & Frankie heeft toegevoegd gaat zij iedere avond te laat naar bed. Zij slaapt 6 uur per nacht. Hoeveel slaaptekort heeft mama na 1 week?

Dinsdagavond. Hij (ál 6) erg moe en ik ook. Voor wat quality time voor bedtijd doen we samen een spelletje. Eén op één komen de verhalen vaak op gang en soms overvallen die me. 'Mam, oma Noortje heb ik nooit gekend toch?' 'Nee klopt schatje. Oma Noortje was er al lang niet meer toen jij werd geboren.' 'Maar het is wel ook mijn oma hè?'

Mijn oudste zoon Daniel werd geboren in 2008, hij is nu 9 jaar. Een échte jongen. Veel energie, vanaf dag 1. Hoewel... het was dag 8. Na een bevalling van 22 uur met complicaties was hij er. Hij had een behoorlijke opdonder gehad en moest een week blijven. Ik hield er een middelgroot trauma aan over, en snikte de volgende ochtend tegen de zuster: "ik dacht dat ik meer kinderen wilde, maar dat wil ik echt niet meer". Na de week ziekenhuis kwam ik thuis met de maxi-cosi en zette die in de huiskamer neer. Het zou nog even duren voordat de verlengde kraamzorg mij in één middag zou bijpraten over het hebben van een baby. Ik zei tegen mijn man: "wat zal ik nu met hem doen? Zal ik hem ergens neerleggen of zo?". Een dag later begon het huilen, de term 'huilbaby' durfde ik nooit te gebruiken. Dat zijn andere baby's, niet die van mij (net zoals ik nu geen gescheiden moeder ben, dat zijn andere moeders). Maar heftig was het wel. Als papa aan het eind van dag thuis kwam stond ik soms al bij de deur om hem af te geven en sloot ik me daarna op in een andere kamer. Na bijna 2 maanden ging ik hem inbakeren. Hij verzette zich nogal hevig (lees: gilde de hele boel bij elkaar, nog harder dan anders), gaf het op en sliep toen 4 uur achter elkaar. De leuke babytijd brak aan. Mijn onzekerheid en zijn onrust maakten langzaam plaats voor wat genieten. Ik genoot van hem, mijn kleine, vrolijke mannetje. Wel vind ik nog steeds dat het eerste jaar met een baby gewoon slopend is. Een roze wolk, of in dit geval een blauwe, die term zou eigenlijk verbannen moeten worden. Het is zelden waar.

Zomaar een zaterdagmiddag in februari. De meerderheid voelt zich niet lekker en ik grijp mijn moment. Op mijn tenen loop ik naar boven om mijn boek uit te lezen in bed. Niet veel later hoor ik getrippel. Ik heb mijn ogen dicht, omdat mijn boek uitlezen enkel een smoes aan mijzelf was om een dutje te doen.

Bijna geluidloos kruipt hij bij me. Maar hij - vijf en een half jaar, vol vitaliteit en lust voor conversatie - draait en woelt totdat hij het echt niet langer volhoudt.

Ik moest iets heel moeilijks doen. Ik moest mijn zoon iets vertellen waarvan ik wist dat het hem verdriet zou doen. Ik was nog zenuwachtiger dan toen ik voor een sollicitatiecommissie een schuifdeur naar voren probeerde open te klappen. Ik stond al voor het raam in de keuken toen hij op z’n fiets kwam aanrijden. Nietsvermoedend, kwebbelend tegen de moeder van zijn vriendje, waar hij een boterham mocht eten uit school.

Hij vraagt of hij nog buiten mag spelen. Meestal juich ik dat toe, maar nu vraag ik hem zijn fiets te parkeren en even binnen te komen. Zeg maar dankjewel tegen z’n moeder en kom even bij mama zitten. Met een boos gezicht ploft hij naast me neer. Zelf vermoedt hij dat ik hem eens goed terecht ga wijzen voor het vele boeren laten. Waar hij en z’n broertje wedstrijden van maken en die hij altijd wint.