Skip to content Skip to sidebar Skip to footer

All Posts

HomeBlog
Persoonlijk

Ik was er even niet – of juist wel

Gisterenavond nam ik afscheid in het klooster. En van het klooster. Vanaf vrijdag ben ik daar in retraite geweest. In een groep onder begeleiding van schrijfster Geertje Couwenbergh en yogadocente Jasmijn Koelink. Mijn allereerste retraite. Het zou óf geweldig of vréselijk worden; een paar dagen in stilte leven. De jongens waren nog bij papa dus ik kon gisterenavond de overgang naar het gewone leven wat minder drastisch laten verlopen. Met kaarsen, wierook en yoga-muziek hebben we samen de avond doorgebracht, vriendlief en ik. Vooraf dacht ik graag uit eten te gaan, maar dat leek me ineens zo raar midden in de  drukte dat we het eten naar ons hebben laten komen.

Het gewone leven

Vandaag was daar dan het gewone leven. De radio sprong aan in de auto, die draaide ik in één beweging uit. Mensen op de weg die haast hadden, wat reden ze hard. Telefoontjes van werk; het leek weken geleden dat ik daar mee bezig was. Ik reed door Delft en bedacht meteen even de boodschappen te doen. Een andere supermarkt dan mijn vertrouwde, rustige buurtsuper. Deze Jumbo was midden in de stad, met een bijpassend aantal bezoekers. Met een hoge ademhaling stoof ik door de winkel, vloekend op de zelfscanner die het alleen deed als ik met twee handen de verpakking heel strak en kaarsrecht hield waardoor geen hand meer voor de zelfscanner.
3 december 20181Comment

Read more

Persoonlijk

Feelgood Challenge | Ik ben trots op

Ik denk dat ik het nog nooit heb uitgesproken: ik ben trots. Niet op iets van mezelf in ieder geval. Eens even kijken hoe het voelt als ik het probeer! Want ik wil graag op de valreep nog meedoen met de Feelgood Challenge op Facebook. Er is namelijk wel iets waar ik steeds meer een goed gevoel bij krijg, na een worsteling van 4 jaar. En eigenlijk kreeg ik pas een goed gevoel nadat mensen om me heen me complimenten hebben gegeven. Het worstelen begon 4 jaar geleden met een scheiding. Geen vechtscheiding, vrede met de beslissing, maar zelfs dan doet een scheiding nog ontzettend veel pijn. Mijn pijn zat hem in het moeten gaan missen van de kinderen. Was ook de reden om de struisvogeltechniek toe te passen tot die tijd; het uit de weg gaan van de realiteit. 
7 september 20182Comments

Read more

Kinderen

Wat ik echt vind van vloggers

Met twee jongens in huis komen hier heel wat vloggers van een bepaald type voorbij. Ik zou ze niet bij naam kunnen noemen. Mijn methode om te besluiten of mijn kinderen naar zo'n vlogger wel of niet mogen kijken is als volgt: ik luister één minuut mee van een afstandje, wordt er gevloekt gaat het niet door en anders mag het. Ik wil me best inleven in de jeugd van tegenwoordig en er niet helemaal op tegen zijn, maar als de f*** je om de oren vliegt vind ik dit niet zo stimulerend voor de nog redelijk onschuldige hersentjes. Dit is de housemuziek waarover onze ouders vroeger klaagden: "vróeger maakten ze echte muziek". (Mijn ouders hebben daar trouwens nooit over hoeven klagen - ik zwijmelde bij Take That, dát vonden sommige mensen pas zorgelijk.)
27 augustus 20180Comments

Read more

Kinderen

De dag dat ik wéér een traantje wegpinkte

Daar stond ik weer, een traan wegpinkend bij de schoolreisbus. Ik keek om me heen en ik zou zweren dat ik de enige was. Ik zag veel moeders die vrolijk zwaaiden naar de getinte raampjes. En moeders die met elkaar stonden te praten en niet zo met de terugzwaaiende armpjes bezig leken. Het kleinste mannetje kon ik vinden in de eerste bus. Dit was zijn eerste schoolreisje met de bus. In groep 1 en 2 ging je nog met de auto met ouders mee - en natuurlijk ging ik mee, want deze doet niet zomaar alles zonder mama. Met een grote klim was hij na een paar stevige knuffels en zijn gezichtje begravend in mijn nek naar boven gestapt naast de chauffeur. Al lopend zocht hij steeds mijn blik. Ik liep mee langs de bus tot hij een plekje had naast zijn vriendje. Weer even een blik. Dat zat wel goed.
17 augustus 20180Comments

Read more

Kinderen

Word je ook zo moe van vakantie?

Ik ben onwijs toe aan vakantie, want ik ben net met de kinderen op vakantie geweest. Ken je dat? Laat ik voorop stellen: ze zijn lief, ik hou van ze, het was leuk en gezellig. Maar, ik ben kapot! Het gaat wel ieder jaar beter, naarmate ze ouder worden. Ik heb deze vakantie-ervaringen namelijk ook al gehad:
  • In Italië met een weglopende bijna kleuter. De hele vakantie moeten rennen als hij bij het huisje weer de heg omging. Op terrassen. In speeltuinen. Bij het zwembad. Overal erachteraan om hem net bij z’n kraagje te grijpen.
  • Nog een poging naar Italië. Met een kleuter en een baby van 9 maanden, in een hittegolf. ’s Nachts koelt het huisje af naar 32 graden. De baby slaapt de hele vakantie niet overdag. Ik rek het steeds tot 18.30 om nog een fles te geven, van de moeheid valt hij tijdens het drinken in slaap en drinkt de helft op. Om ’s nachts dan wakker te worden van de honger. En daarna niet te kunnen slapen van de warmte. Op de terugweg in de auto was het stil – mijn (nu ex-)man verbrak de stilte door te zeggen dat het misschien wel een idee is om voorlopig niet zo ver op vakantie te gaan.
  • De drie jaren sinds de scheiding ben ik achtereenvolgend naar de Veluwe, de Ardennen en Rockanje gegaan op vakantie met de kinderen. De afstand beviel prima. Naar Rockanje was het nog geen drie kwartier rijden, top! Wel met de pont gegaan, voor dat vakantiegevoel. Tijdens deze vakanties, alleen met ze, viel het me wel zwaar. Het was ook zeker leuk en fijn, maar de constante stroom van prikkels nekten me. Vorig jaar naar Rockanje speelde het weer ook niet mee. Na vijf dagen was ik door mijn vooraf bedachte aanbod van binnenactiviteiten heen en stond ik huilend in een wc van een binnenspeeltuin die zwart zag van de schuilende mensen omdat ik niet meer wist wat ik nu de volgende dagen kon gaan doen.
13 augustus 20180Comments

Read more

Kinderen

Niet te geloven: ineens een tiener in huis

Eerder schreef ik over de geboorte van een moeder. Vandaag breekt een nieuwe fase aan. Ik heb een tiener in huis! Ja, een tiener en ik quote:
Oorspronkelijk verwijst de term naar het achtervoegsel -tien, dat in het Nederlands in de getallen 13 tot en met 19 voorkomt, en had het betrekking op personen die zoveel jaren oud waren. Eind twintigste eeuw werd het woord tiener ook gebruikt voor kinderen van 10 tot 12 jaar oud, en is het aldus opgenomen in sommige woordenboeken.
Bedankt Wikipedia, in mijn woordenboek is het opgenomen. En hij is niet alleen een tiener, maar ook een bijna-puber. Het is het jaar dat hij voor het eerst niet weet wat hij wil hebben voor zijn verjaardag (zijn broertje van 6 heeft nu al een verlanglijst waar je U tegen zegt en hij is pas in november jarig). Ook het jaar dat hij nog niet één keer met zijn autootjes heeft gespeeld, hij luie trekken begint te krijgen en het liefst uitslaapt. Hij wil ook niet meer gezellig mee boodschappen doen. Hij wil nog wel knuffels en kusjes. Maar niet op het schoolplein.
2 juli 20180Comments

Read more

Kinderen

Dan is het goed

Ik ben zo blij en opgelucht... dat de heftige periode met de kinderen voorbij is. (Voor nu...) De afgelopen maanden heb ik meerdere inzinkingen gehad omdat ik oververmoeid was. Altijd in het weekend, als ik alleen was met de kinderen. Het valt me af en toe zwaar om de zorg voor het grootste gedeelte alleen te doen. Tegelijkertijd zou ik niet anders willen.

Het ging mis

Aan het eind van de winter heb ik 3 weekenden gehad waarin het "mis" ging. Eén keer heb ik hun vader gebeld of hij ze op kon komen halen. Dat was voor het eerst in de 3 jaar na de scheiding dat ik zo direct hulp heb gevraagd. Het voelde als keihard falen. Wel vond ik hem de aangewezen persoon om te bellen. Voor de meeste rust vond ik zijn huis de fijnste plek, want daar zijn ze ook thuis. Dus ik heb mijn trots opzij moeten zetten. De andere 2 weekenden was het op het randje. Dat betekent dat het voor de jongens nog oké was om bij me te zijn. Ik wilde ook graag dat ze bij me waren, maar ik heb het hele weekend op mijn tenen gelopen. Op scherp gestaan vanwege slaaptekort. Soms even stiekem gehuild in de badkamer van moeheid en overprikkeling.
30 april 20180Comments

Read more

Kinderen

Hoe ik het leven van mijn kinderen verpest

Eigenlijk was het al weer vrij snel duidelijk: ik ben een verschrikkelijke moeder. Mijn kinderen hadden hiervoor geen 4 vrije dagen nodig gehad. Hier leken ze het op Goede Vrijdag al over eens. (Dit was ook het enige waar ze het dit lange weekend over eens waren.) Een kleine greep uit de schandelijke dingen die ze moesten doen of die niet mochten:
  1. Ze mochten geen t-shirt aan met korte mouwen, het is tenslotte lente, én niet zonder jas naar buiten;
  2. Ik vond het niet goed dat een plastic ontbijtbord op een kaars werd opgewarmd om een lekkere warme boterham te krijgen;
  3. Ze mochten niet aan de tablet trekken om uit te maken wie het sterkst was en dus het meeste recht had er op te gaan;
  4. Ik stopte het 'bottle flip' spel op de achterbank toen de spetters drinken rondvlogen tot op de voorruit;
  5. Ik wilde niet dat de schietvliegtuigjes richting de kat vlogen;
  6. Ze mochten geen poedersuiker-stofwolk maken naast het gourmetstel;
  7. De skates moesten binnen uit (wij wonen op de 1e verdieping, hebben laminaat én een onderbuurvrouw);
  8. We gingen niet elke dag "iets leuks doen";
  9. Ze moesten hun tanden ook poetsen op een vrije dag;
  10. Ik had geen zin in Monopoly om 7.30.
3 april 20180Comments

Read more

Kinderen

Hoe win je van de moeheid?

En 1, 2, 3 en 1, 2, 3.... buig, adem in, strek, adem uit... Dit ben ik midden in de voorbereidingen voor komend weekend. Alles om te voorkomen dat het weer zo gaat als het vorige weekend dat de kinderen er waren. Ik wist het na vorige week al, maar als ik vandaag die twee koppies zie dan voel ik me extra gemotiveerd om te zorgen dat het anders gaat.
Lees meer over wat er vorig weekend - wéér - gebeurde
Ik kan verklaren waarom het huilen me soms nader staat dan het lachen. Het is druk: werken en moeder-alleen zijn. En eerlijk gezegd loopt er altijd wel iets achter. Heb ik net de kamers van de kinderen weer eens echt op orde, draai ik me om, staan er 5 wasmanden. Heb ik het hele washok aan kant, blijken ze allebei 4,5 centimeter uit hun kleren gegroeid.
26 maart 20180Comments

Read more

Een huisje vol © 2012-2024