Blog Band

Als hij zou weten dat ik hier over schrijf zou hij me de rest van de dag niet meer aankijken. Nu kan hij al wel lezen: tricky. Maar, hij weet mijn blog niet te vinden, daar ben ik vrij zeker van. Dus ik durf het aan. Ik zal dit bericht wel deleten binnen nu en een jaar of twee, voor de zekerheid.

Laatst was het op vrijdag studiedag. Nu ben ik er behoorlijk aan gewend dat deze dagen mijn pakkie aan zijn. En ik vind dat ook fijn. Ik werk wel, maar thuis. De kinderen weten "dat mama veel moet werken" en ook "dat het fijn is dat wij niet hele dagen naar de BSO moeten". En hoe ze 2 jaar geleden dan opstonden met "wat gaan we doen vandaag!?" En gedurende de dag nog steeds naast mijn computer stonden met vragen als "gaan we nu een spelletje doen?" of "ga je mee naar de speeltuin?".  Nu gaan ze hun eigen gangetje. Vaak beginnen ze 's ochtends met pyjamaochtend, met dekbedden op de bank een serie kijken op Netflix (het is besmettelijk). En rond de middag wisselen ze binnen en buiten af, soms met een vriendje mee naar ons. Tussendoor eten we samen, wordt er wat gekwebbeld en zijn ze heerlijk thuis aan het keuvelen met van alles. Dit alles afgewisseld met de nodige knuffels in het voorbij gaan en wat kroelmomentjes op schoot.

Ik legde een redactiesom uit aan Daniel. Resultaat: tranen en geen antwoord. Ik hoor je denken: "redactiesom?". Vroeger heette dat bij ons een verhaaltjessom. Ik geef een voorbeeld: Mama zou 8 uur per nacht moeten slapen. Omdat zij 's avonds blij is even te zitten en omdat Netflix na Suits nu nieuwe afleveringen van Grace & Frankie heeft toegevoegd gaat zij iedere avond te laat naar bed. Zij slaapt 6 uur per nacht. Hoeveel slaaptekort heeft mama na 1 week?

Dinsdagavond. Hij (ál 6) erg moe en ik ook. Voor wat quality time voor bedtijd doen we samen een spelletje. Eén op één komen de verhalen vaak op gang en soms overvallen die me. 'Mam, oma Noortje heb ik nooit gekend toch?' 'Nee klopt schatje. Oma Noortje was er al lang niet meer toen jij werd geboren.' 'Maar het is wel ook mijn oma hè?'

Mijn oudste zoon Daniel werd geboren in 2008, hij is nu 9 jaar. Een échte jongen. Veel energie, vanaf dag 1. Hoewel... het was dag 8. Na een bevalling van 22 uur met complicaties was hij er. Hij had een behoorlijke opdonder gehad en moest een week blijven. Ik hield er een middelgroot trauma aan over, en snikte de volgende ochtend tegen de zuster: "ik dacht dat ik meer kinderen wilde, maar dat wil ik echt niet meer". Na de week ziekenhuis kwam ik thuis met de maxi-cosi en zette die in de huiskamer neer. Het zou nog even duren voordat de verlengde kraamzorg mij in één middag zou bijpraten over het hebben van een baby. Ik zei tegen mijn man: "wat zal ik nu met hem doen? Zal ik hem ergens neerleggen of zo?". Een dag later begon het huilen, de term 'huilbaby' durfde ik nooit te gebruiken. Dat zijn andere baby's, niet die van mij (net zoals ik nu geen gescheiden moeder ben, dat zijn andere moeders). Maar heftig was het wel. Als papa aan het eind van dag thuis kwam stond ik soms al bij de deur om hem af te geven en sloot ik me daarna op in een andere kamer. Na bijna 2 maanden ging ik hem inbakeren. Hij verzette zich nogal hevig (lees: gilde de hele boel bij elkaar, nog harder dan anders), gaf het op en sliep toen 4 uur achter elkaar. De leuke babytijd brak aan. Mijn onzekerheid en zijn onrust maakten langzaam plaats voor wat genieten. Ik genoot van hem, mijn kleine, vrolijke mannetje. Wel vind ik nog steeds dat het eerste jaar met een baby gewoon slopend is. Een roze wolk, of in dit geval een blauwe, die term zou eigenlijk verbannen moeten worden. Het is zelden waar.