Assertief

Soms bedenk ik me wel eens, thuis, alleen, in het donker, piekerend voor het slapen, dat ik misschien wat assertiever zou moeten zijn. Waarom kom ik heel graag voor anderen op, maar zo slecht voor mezelf?

Ik liet vandaag toch weer iemand voorpiepen bij de Albert Heijn. Hoewel ik een zesde zintuig heb voor voorpiepers en de dreiging al in mijn rug voelde. Zo iemand die alleen boodschappen in de hand heeft, heel demonstratief zonder mandje. En dan achter je zachtjes heen en weer gaat stappen in de hoop dat je haar blik kruist en dan heel benauwd kijkt.

Ook zei ik vorige week tegen de kapper dat ik heel blij was, terwijl ik zat te rekenen hoe lang het duurt voordat het er weer aan zit. Ik bedacht me dat ik voorlopig geen nieuwe profielfoto voor Facebook ga maken, misschien van de zomer weer. Toen ze de spiegel ophield achter me zei ik: “oohhh lekker zeg, weer een stuk eraf, nou zien ze tenminste dat ik bij de kapper ben geweest!”. Op weg naar mijn jas nam ik me voor om thuis mijn haar te wassen en zelf weer te stylen, misschien dat het minder geföhnd langer zou lijken. En bij de kassa zei ik “héél erg bedankt weer!”.

Gisteren zei ik ja tegen een telefonisch onderzoek van de autodealer terwijl ik een grondige hekel heb aan telefonische onderzoeken. Ik ging overstag omdat het een medewerker was die me vorig jaar heel vriendelijk belde om te vragen of alles naar wens is met mijn auto. Na de rits vragen sprak ik ook nog af dat ik de auto best kan brengen voor de geplande onderhoudsbeurt, terwijl ze de service bieden dat ze hem op komen halen.

Soms bedenk ik me, als ik in een goede bui ben, dat heel assertief niet zo nodig hoeft voor mij. Soms hink ik op twee gedachten: wil ik assertiever worden of vind ik het belangrijker om te accepteren hoe ik ben?

Ik denk dat ik daar eens rustig over na ga denken in m’n eentje, in het donker, voor het slapen vanavond.