Share This Article
Vol trots mag ik meedelen dat ons kleine grote spook sinds kort iets kan wat hij al een poosje wil, wat hem ook al een poosje frustratie geeft dat het niet lukte… En nu dan eindelijk: hij kan zitten!
Grote broer zit er trots naast. Ik blijf het zo aandoenlijk vinden; die grote kerels met hun kleine hummelbroertje. Hier hebben we matten op de grond om te oefenen met kruipen (doet hij nog lang niet hoor) en daarbij lekker te kunnen chillen met elkaar. We hebben tegenwoordig een woonkamer waarin iedereen goed kan relaxen. Met twee grote banken waar lange puberbenen op passen en je dan zelf ook nog comfortabel kunt zitten.
Deze week was het ook breng-je-baby-mee-naar-het-werk-dag! Bij mij gebeurt dat wel vaker. Maar dit weekend gingen we kijken bij papa op de bus. Sammie vond het reuze interessant en heeft alle knopjes ontdekt. Het stuur was nog een beetje ver weg. Hij had ook een knopje gevonden waarvan papa zelfs twijfelde waar het voor was. Een grote, rode, lichtgevende knop. Het leek ons beter die niet in te laten drukken door een babyvingertje. Twee collega’s hadden ook pauze en namen Sammie gezellig op de arm. Hij heeft dit met een stalen gezicht ondergaan, want hij is niet zo gek op vreemde mensen.
Zondag vertrokken wij voor een nachtje weg naar onze geliefde bossen. Het was een redelijk spontaan idee, een weekje van tevoren. Maar dit is idee is altijd goed. Want we dromen nog steeds stiekem van een huisje daar. Eigenlijk van een leven daar. Dus als we zeggen: laten we even naar de bossen gaan dan weten we wat dat betekent: uren wandelen, houtgeur opsnuiven, blaadjes schoppen en de kleuren van de bomen bewonderen. En ook: lekker eten in een gezellig zaakje, verliefd kijken naar boerderijen en dromen over ooit.
Tenminste, zo was het voor we nog een baby kregen.
Sammie, a.k.a. Meneertje Ultragevoelig, was al een beetje moe toen we op weg gingen. Hij sliep even in de auto, dat leek veelbelovend. In het hotel hoopten we de kamer al op te kunnen, die was nog niet klaar. Gelukkig was er ook een restaurant bij, maar helaas geen chef vandaag. We konden wel een klein broodje bestellen. Oké, dan even gauw hier zitten – wat gezellig was met humpie in de kinderstoel erbij met z’n eigen bammetje smeerkaas – en straks proberen nog even een middagdutje te doen op de kamer.
Dat laatste lukte niet en bleek het vroege begin van het einde. We zijn daarna al gauw in een “oh-maar-als-we-dit-proberen-dan-slaapt-hij-vast-wel-even” beland, waarvan niets lukte. Niet in het hele donker, niet in de armen van mama en ook niet in de kinderwagen in het bos. Het werd tegen vijven en we bedachten maar vroeg te gaan eten, want in een hotel ben je “helaas” gebonden aan buiten de deur eten.
Het restaurant in de buurt ging “pas” om vijf uur open. We zijn nog een klein rondje gaan lopen want het zag er echt heel sneu uit om voor de deur te gaan staan. Om 17.10 durfden we naar binnen. Om 17.15 hadden we besteld. Alleen een hoofdgerecht. In de kinderwagen zag ik gewurm en gedraai. Ik keek verlangend naar de toetjeskaart maar wist dat het er niet van zou gaan komen. Ik had ook eigenlijk helemaal geen honger, want de lunch was nog maar 2,5 uur geleden.
Het eten kwam snel en mij eetlust was inmiddels heel ver te zoeken. Sammie had ik nog een poosje kunnen stillen met maïsknabbels maar daar was hij inmiddels wel op uitgekeken. En dus zat ik met een wiebelend kind op mijn schoot, hem te vermaken met steeds weer iets nieuws: een servet, het netje van een speelgoedsetje en het dekseltje van de maïsknabbels. Mijn stukje vlees probeerde ik met één hand te snijden.
Om 17.45 liep ik met een rood hoofd het restaurant uit. Sammie op de arm bij papa. Die had uiteindelijk mijn vlees gesneden. Het vlees was op, 5 frietjes genomen voor de vorm, zijn bord was leeg en met nog volle mond was ik gaan inpakken. De gastheer keek ons verbaasd aan. Bij binnenkomst had hij nog gevraagd of het lukte voor 19 uur klaar te zijn, want dan alleen had hij een tafeltje voor ons. We hadden hem verzekerd dat we dat gingen redden.
Teruglopen door het bos was heerlijk. Een laaghangende warme oranje avondzon maakte me weer rustig. Mijn hart stroomde even over van liefde. Liefde voor dat kleine lijfje bovenop papa’s schouders. Liefde voor die grote mooie man met z’n lang gedroomde kindje. En liefde voor de overweldigende en tegelijk rustgevende bomenrijen. Links van ons een bosingang die leek te lopen naar het diepere bos en losloopgebied. We besloten daar de volgende ochtend naar toe te gaan.
Op de kamer hadden we nog een uur om te overbruggen voor babybedtijd. Veel eerder dan 19 uur moet hij er echt niet in, want dan zit je nog voor zonsopkomst met een baby die dag wil beginnen. Papa ging met hem in bad, dat was een succes. Daarna flesje drinken en verhaaltjes lezen met mama. Ik voelde op dat moment een heel specifiek licht griepgevoel, bij mij altijd een teken van oververmoeidheid. Sammie is dan ook al een week of 2 veel aan het mieren.
‘s Nachts heb ik op de mama-stand geslapen. Hij vond het een vreemd bedje dus draaide veel, murmelde, soms een klein huiltje om zijn speen. En ik kon alleen maar denken hoe wij op de middelste verdieping lagen in het midden van de gang en ik was de hoeveelheid kamers al aan het tellen die mogelijk last van ons konden hebben. Ik maakte me al zorgen om de boze blikken bij het ontbijt. Ook zal herkenden ze ons niet; maar de enige baby in het hotel, dat kon niet missen!
En die blikken kwamen er. Niet omdat de nacht verder niet goed ging, maar omdat Sammie al weer moe was tegen de tijd dat wij in de ontbijtzaal zaten. De akoestiek in deze zaal was nogal goed. Dus terwijl ik een kop thee ging halen bij het apparaat hoorde ik mijn eigen zoon piepen helemaal vanuit de serre aan de andere kant van de zaal.
Het ontbijt hebben wij uiteindelijk om de beurt gedaan. Terwijl de één at liep de ander met Sam op de arm. Koffie hebben we niet meer genomen. Terug op de kamer vroeg ik: kunnen we alsjeblieft naar huis gaan? Die geplande lange wandeling hebben we laten zitten.
We gooiden de tassen in de bus (wij hebben serieus geen auto meer met 3 kinderen en een grote Ridgeback). De straat nog niet uit en Sammie sliep. Heerlijk. Daan stelde voor om nog even langs de hei te rijden. Dat was genieten: comfortabel, verwarmd en vooral privé. Prachtige natuur vanachter het raampje.
Thuis hebben we een geweldige dag gehad. Alles bij de hand, Sam die een gat in de dag sliep in z’n eigen bed, een simpel maaltijdje op schoot voor de TV. Een ultieme vakantiedag!
! Note to self: op booking.com het nachtje hotel in oktober annuleren.