Share This Article
The boys were back! En dat betekent: gezelligheid in huis, knuffelen met kleine broer en lekker lachen met ze. En ook: ontplofte kamers, overal was en gekibbel.
Ik weet nog nog goed dat ik eerste jaren met 2 kleine kinderen de tropenjaren noemde. En wat was het – ondanks de liefde voor ze – soms ook fijn dat die tropenjaren voorbij waren. Nu moet ik heel voorzichtig bekennen dat ik 2 pubers in huis ook niet bepaald mee vind vallen. Deze twee zijn inmiddels erg aan elkaar gewaagd. Ze vinden het niet meer zo leuk als ik teveel over ze schrijf dus laat ik het heel kort samenvatten: ik vind nu af en toe een grijze haar.
Terug naar de gezelligheid. Bij thuiskomst van de jongens zijn we een heerlijke zomerdag gaan vieren op Hoek van Holland. De mannen inclusief mijn vriend kregen hun 2e surfles en ik wandelde kilometers langs alle strandhuisjes met Sammie in de wagen. Sinds een baby erbij zijn we af en toe wat beperkter. Maar ik vind het heerlijk, zo’n excuus. Zo ben ik al niet mee gaan klimmen, kon ik niet mee naar het Nederlands Elftal en hoefde ik op vakantie niet te fietsen. Ik offer mij steeds op.
Dus laat hen maar surfen en mij maar wandelen langs de strandhuisjes. Ik gluur overal even naar binnen. Wat ik zo irritant vind wanneer mensen dat bij ons doen (wij wonen langs een wandelpad). De nieuwe huisjes bij Hoek van Holland zijn zo schattig. Ik wil er eigenlijk een keer eentje huren voor een heel seizoen. Nu denk ik alleen dat wij dat waarschijnlijk helemaal niet kunnen betalen. Als je de prijzen van huisjes daar ziet moet ik altijd even twee keer knipperen.
De mannen hadden het weer top. Het laatste half uurtje ging ik kijken met Sammie. Tenminste, ik keek en hij speelde met z’n voetjes in het zand. Na afloop dacht ik een supergave Baywatch-foto te maken. Heel indrukwekkend, een paar van die mannen die stoer met hun surfboard op me af kwamen lopen. Alleen bij het terugkijken zag ik dat Tom net z’n T-shirt over zijn hoofd aan het uittrekken was.
Aanrader: surfles bij The Hook @ Hoek van Holland
We zijn neergeploft bij een strandtentje. Want heel erg spontaan geen zin meer om te koken. Mijn vriend en Tom zijn nog het water ingedoken, Daan en ik hebben zitten spelen met Sammie. Zo gezellig, even quality time met je oudste zoon. Hij is altijd zo druk in de weer met Sammie, dat is verschrikkelijk aandoenlijk. Het kleine spookje was deze middag in een enorme knuffelbui. Ben er zo mee in mijn nopjes dat deze baby graag knuffelt. Ik voel de knuffels van dat mollige, perzikzachte lijfje in iedere vezel van mij. En die oudste wil dan wel niet knuffelen, maar het geklets één op één en samen de slappe lach hebben raakt mijn vezeltjes net zo hard.
Het werd een knus vreetfestijn, van hen maar niet van mij! Ik kan met trots vertellen dat ik het bij een flinke carpacciosalade en slechts een paar gestolen frietjes heb gehouden. Gezond eten is voor mij eigenlijk een must om mijn angststoornis onder controle te houden. Het is dan zeker niet weg, maar alle beetjes helpen. Bij mij werkt het zo: ik kan heel makkelijk op alles ‘nee’ zeggen, maar als ik eenmaal begin aan zoet eten of een vette hap dan is het einde zoek. Dan blijf ik in een slechte flow. Verslavend, voelt het.
Mooi meegenomen is dat ik de medicijn- en zwangerschapskilo’s kwijt ben. Ik voel me weer wat lichter ook. Op deze foto zie ik ook een ander plaatje dan de afgelopen 2 jaar. Met eerst een enorme gewichtstoename als bijwerking van medicijnen. En daarna dankzij een groeiend mensje in mijn buik. De babykilo’s vond ik helemaal niet erg. Ik voel me wel lekkerder nu ik ze kwijt ben dankzij een hele lange tijd een gezonde eet-flow en heeeeel veeeeeel lopen – want zo kom ik regeldagen en sprongetjes door 😉