Share This Article
Spannend, spannend! Mijn eerste weekoverzicht. Ik denk dat er nog vele gaan volgen. Denk alleen ook dat het zomaar kan gebeuren dat ik het een week (of twee of drie of twaalf) te druk krijg om een overzicht te plaatsen. Ik dek mijzelf alvast in en ga ze niet nummeren, dan heeft denk ik niemand het in de gaten 😉
Maandag
O jee, o jee, de maandag begon slecht. Slecht is misschien niet het goede woord. Ik was gewoon versleten. De reden was goed, leuk, fijn en bijzonder: mijn oudste zoon werd 12. En corona zorgde er voor dat we dat 3 dagen hebben gevierd; in etappes. Mijn zoon had daar overigens geen problemen mee. Ik wat meer. Het was supergezellig, hij heeft genoten, wij hebben genoten. En, na 3 dagen ben ik over het punt van overprikkeling heen. Ik weet niet hoe dat punt heet.
De maandag werd dus een thuisdag. Ik kan wel werken, maar het kan álleen in pyjama. Ik heb tot 18.30 op de bank zitten werken, met een ook versleten pup naast me, en had geen puf meer om nog eten te maken. Gezien wat ik de 3 dagen ervoor naar binnen heb zitten schuiven kan ik het lijden. We hadden ook nog wat restjes van de Indo rijsttafel die ik zondag had gemaakt. Perfect, een paar kleine hapjes.
Dinsdag
Voorzichtig kwam ik weer tot leven. Wat voor mij altijd goed werkt is als ik tijdsblokken op een dag heb. Ik kon nu tot 11.30 werken, daarna therapie, daarna de kinderen ophalen en nog een paar uur werken. Ik vind het heerlijk om lijstjes te maken (verslaving) voor zo’n blok tijd en afgestreept de deur uit te gaan. Dan zit ik stralend in de auto, doe ik mijn koraalroze zonnebril op, zing ik mee met Sky Radio en laat ik fietsers voorgaan. Op andere dagen zit ik op hete kolen op het klokje te kijken, staat “audio uit” omdat ik geen geluiden kan verdragen en sta ik zuchtend en foeterend voor de brug in in het dorp waar de overkant altijd onterecht voorrang neemt.
Therapie was – eens even een woord bedenken – … verhelderend. Het was een paar weken geleden en ik had vragen die ik wilde voorleggen. Ik ben nog maar kort bij deze psycholoog en wat ik fijn vind is dat hij uitspraken doet die me erg aan het denken zetten. Iemand die zeer analytisch is en rake dingen kan zeggen had een paar jaar geleden niet bij me gepast. Want ogenschijnlijk gebeurt er op dat moment niets, ik moet er echt nog zelf mee aan de slag de dagen of weken erna. Maar na de vorige therapieën die ik heb gevolgd is dit nu precies wat ik fijn vind. Het werkt door. Ik denk dat ik hier nog maar eens wat meer over ga schrijven. Een keer. Want niet alleen praten, maar vooral ook schrijven is therapie voor mij.
Ik had een uurtje over voor ik verder moest. Dat soort momenten breng ik vaak door bij Op Hodenpijl. Ik bestel mijn favoriete gerecht: de moestuinsalade, en word even zen.
Woensdag
Work, work, work, ik zat er superlekker in. Als ik zo moe ben als maandag ben ik bang dat ik afglijd. Ik denk dat iedereen die bekend is met een angst- of paniekstoornis het herkent: op mindere dagen word je bang dat je weer die kant opgaat. Vandaag voelde ik dat ik gelukkig niet die kant op ga. Het. Waren. Gewoon. Mindere. Dagen.
In de avond had ik een training van mijn werk. Deze training geef ik sinds een paar maanden met een collega-trainster – wat niet toevallig ook nog een hele leuke meid is. Want dat moest iemand worden die hetzelfde in het werk staat als ik, ik ben zuinig op mijn “kindje” (dat wordt een eigen bedrijfje, herkenbaar?). Nou sterker nog, ik verzorg inmiddels alleen nog de ruimte, de koffie en de kletspraat. En ik vind het heerlijk! Ik heb een contactmoment met de gastouders en waar ik mee werk, ik geniet ervan en ga huppelend naar huis.
Hoe leuk ik zelf EHBO trainen ook vond, doordat er zoveel praktijk bij komt kijken vond ik het moeilijk om ook een leuke gastvrouw te zijn. Trainen in de vorm van praten over een onderwerp blijf ik doen, maar ik moet even onthouden dat ik maar 2 handen heb. Letterlijk. Als ik iets organiseer wil ik mijn handen vrij hebben voor koffie inschenken en dus aandacht.
Dit gebeurt er trouwens als ik op de bank werk:
Donderdag
Ik vloog door de dag. Streep na streep zette ik door de taken op mijn to-do-list. Als een jonge hinde sprong ik over elk stronkje. Nieuwsgierig en met steeds weer verse energie snuffelde ik aan het volgende groene blaadje, huppelend naar de horizon.
Totdat de kinderen thuis kwamen.
Ik voelde ineens, nee ik zeg het verkeerd. Ik hoorde ineens de geluiden die ik in het weekend erg veel had gehoord. Op dat moment met vriendjes erbij. Nu dan wel “maar” met z’n tweeën, maar na flinke overprikkeling kunnen zelfs geluiden die afgenomen zijn tot fluisterniveau leiden tot interne ontploffing. Want écht tot rust komen was nog niet gelukt sinds de verjaardag driedaagse.
En die ontploffing wilde ik voor zijn. Dus ik heb een paar uur met koptelefoon op zitten werken. Soms voel ik me dan schuldig, dat ik me zo moet afzonderen. Ik troost me met de gedachte dat ze op een leeftijd zijn dat ze het irritant vinden als ik wel de hele tijd met ze bezig ben na school (“Hoe was het op school?” “Mahaam”).
Vrijdag
Sinds kort werk ik met mijn zus Martine. Een halve á 1 dag per week werkt ze met mij samen. Ze gaat Babymassage geven (start over 2 weken, zo leuk!) en ze helpt met een stukje administratie – want daar heb ik bergen van. We zijn nu ruim een maand bezig en vandaag hadden we weer een inwerkdag. Ik leg dan wat nieuwe dingen uit. Lees: ik leg uit, we drinken kopjes thee, kletsen bij en lachen heel wat af 🙂 Maarrr… het resultaat mag er inmiddels wezen: ik voel verlichting in de administratie en bovenal genieten we samen enorm van deze leuke samenwerking. De eerste Babymassagecursussen staan op de planning en we hebben nog volop nieuwe ideeën.
Vrijdagavond is mijn vaste ik-beweeg-niet-meer-avond. Het lukt gewoon niet meer. Ik heb na jaren van mislukking niet meer de illusie dat ik nog uitgebreid kook. Of kook. Op het moment van schrijven kan ik me niet eens meer herinneren wat we hebben gegeten. Het zal dus wel niet veel bijzonders zijn geweest. O ja, ik had inderdaad geen puf meer om te koken. Maar had toen om 21 uur wel trek in een hele doos Bastognekoekjes. Zo zonde dat. Het kost weer moeite op het moment om gezond te eten. Dit doe ik overigens nooit als de jongens er zijn. Iets met het goede voorbeeld geven.
Ik miste de jongens. Ze gingen voor het weekend naar papa. Het is ook bijkomen en ook ben ik het inmiddels echt behoorlijk gewend. Ik denk dat ik het weer even moeilijker vind omdat de afsluiting van dit schooljaar anders is dan anders, met een groep-8-er en de jongste die ook afscheid neemt van deze school.
Zaterdag
Naar dit weekend heb ik uitgekeken. Want ik had he… le… maal… niks. Dus in de ochtend begon ik eens met koffie en een schrijfboek. Tegen de tijd dat het middag was deed ik een uur over een boodschappenlijstje. En de zon ging eindelijk weer eens goed schijnen. Dus ik kreeg weer wat zin om wat te gaan doen. We zijn even naar de caravan geweest in de stalling om een paar dingen na te kijken. Want we gaan komende week voor het eerst weg met ons eigen oude besje. En daarna richting Vrijbuiter voor nog wat kampeeraankopen. Ik let de laatste tijd erg op onnodige aankopen, maar wat voelde het lekker weer eens een mandje te vullen 🙂
Dit plaatje is van een paar weken geleden. Knus hè?
De rest van de dag en avond bracht ik door achter computer. Maar foei, werk is verboden in het weekend! Ik heb heerlijk zitten ontwerpen voor logo’s en ideeën uitgewerkt voor creatieve plannen. Oké, dat is ook wel werk misschien. Maar zo voelt het niet. Voor het slapen nog even een aflevering van Grey’s Anatomy. Vaste prik de laatste maanden. Ik ben al 2 jaar bezig om verder te gaan na seizoen 3, waar ik tijdens mijn zwangerschap van Tom was gebleven. Hij is 8. Ik probeer al tijden via Videoland te kijken, maar na een paar maanden verdwijnt het daar weer. Zo frustrerend. Ik heb nu serieus nóg een streamingdienst in de arm genomen omdat het me toch niet gaat gebeuren dat ik wéér niet verder kan met Grey (voor de insiders). Ben nu bij seizoen 9. *Trots*
Zondag
Dit was me toch een heerlijke dag. Ik zeg een paar woorden: strand, blije pup, BBQ, ijsje, schrijven. Verder vertellen de foto’s het wel.