Feelgood Challenge | Ik ben trots op

Ik denk dat ik het nog nooit heb uitgesproken: ik ben trots. Niet op iets van mezelf in ieder geval. Eens even kijken hoe het voelt als ik het probeer! Want ik wil graag op de valreep nog meedoen met de Feelgood Challenge op Facebook.

Er is namelijk wel iets waar ik steeds meer een goed gevoel bij krijg, na een worsteling van 4 jaar. En eigenlijk kreeg ik pas een goed gevoel nadat mensen om me heen me complimenten hebben gegeven.

Het worstelen begon 4 jaar geleden met een scheiding. Geen vechtscheiding, vrede met de beslissing, maar zelfs dan doet een scheiding nog ontzettend veel pijn. Mijn pijn zat hem in het moeten gaan missen van de kinderen. Was ook de reden om de struisvogeltechniek toe te passen tot die tijd; het uit de weg gaan van de realiteit. 

Pijn

De pijn was ehm… hoe zal ik het omschrijven… zeer pijnlijk. Het deed zeer om steeds weer afscheid te nemen van de kinderen. Om de auto de hoek om te zien gaan met handjes druk zwaaiend. ‘s Avonds langs de lege bedjes te lopen. Of om mijn jongste zoon in tranen aan de telefoon te krijgen, want hij miste mama.

De pijn zat hem ook in er alleen voor staan. Ik voelde me sterk genoeg om alleen te wonen. Maar ik kon de constante druk van moeten niet aan. Als moeder ben je eigenlijk altijd bezig. Ik werkte alle dagen (als zelfstandig ondernemer), ik kluste een maand in het nieuwe huis als de kinderen er even niet waren. Vrij ben ik geen dag geweest. Hoewel ik heel leuk werk heb, vond ik dat wel moeilijk.

De echte klap kwam daarna. De kinderen zijn het grootste gedeelte van de tijd bij mij. Dus, alle dagen werken en daarna voor de kinderen zorgen. Een avond per week zijn ze er niet, en om het weekend. Die ene avond per week plande ik vaak werkafspraken in. En om het weekend werkte ik nog werk weg en zorgde ik dat het huis weer bewoonbaar werd. Verder zat ik verdoofd op de bank. Ik wilde slapen, maar werd steeds vroeger wakker. Ik leefde op 5 á 6 uur slaap per nacht, op een gegeven moment kon ik ook niet meer ín slaap komen omdat ik al spanning in mijn lijf had om te vroeg wakker te worden.

Paniekaanvallen

Ik wist op een gegeven moment niet meer hoe ik “alles” voor elkaar moest krijgen. Ik werd angstig van dat gevoel. Het overzicht was ik kwijt en ik was bang de controle totaal kwijt te raken, om letterlijk in te storten. Ik was compleet overprikkeld. Met name merkte ik dat in het contact met de kinderen. Hoe meer geprikkeld ik werd, hoe meer zij geluid gingen maken. Ik stond vaak stiekem te huilen in de badkamer of tijdens het vouwen van de was. Paniekaanvallen kwamen weer terug (een langlopende geschiedenis). Ik zat volledig in de overleefstand, maandenlang.

En toen wist het niet meer.

Ik ben gaan praten met iemand. Dat heb ik al heel veel gedaan de afgelopen 15 jaar, door die paniekaanvallen. Maar het was weer nodig. Soms heb ik hulp nodig. Die iemand zei dat mijn accu leeg was. Gek genoeg had ik daar zelf nog niet bij stil gestaan. Hij zei dat ik als eerste eens moest gaan slapen. Ik kreeg lichte slaapmedicatie (op mijn verzoek iets wat geen verslaving kan veroorzaken), alleen te gebruiken in het weekend dat de kinderen er niet waren, omdat ik anders te suf was om voor de kinderen te zorgen of te werken.

Hij zei ook dat ik moest gaan schrappen in mijn leven. Vrij nemen kon niet – dat had hij anders aangeraden. Dus alles eromheen moest geschrapt worden. Het betekende: slapen, werken, er zijn voor de kinderen met de lat laag (geen vliegende supermama hoeven zijn) en au wat deed dat laatste pijn.

Dit heeft écht láng geduurd! Ik denk dat ik het misschien wel een burn out mag noemen. Laat ik in ieder geval zeggen dat ik opgebrand was. En daar uit worstelen terwijl alles door moest gaan was pittig.

Hoe gaat het nu – ben ik trots?

De kinderen zijn nog steeds het grootste gedeelte van de tijd bij mij. Ik werk nog steeds alle dagen. Ja, ik vind het zwaar, maar ik zou het niet anders willen. Zelfstandig werken geeft stress, maar ik doe iets met passie en daar haal ik heel veel plezier uit. Ook heb ik de vrijheid om eind van de middag thuis te werken waardoor mijn kinderen na school lekker naar huis kunnen komen. Ik zou het voor de jongens dus ook niet anders willen.

Slapen en voor mezelf zorgen blijft een groot aandachtspunt. Anders voel ik het meteen. De lat soms wat lager leggen moet ook nog steeds. Het is een teleurstelling dat ik geen vliegende supermama ben, maar ik denk ik de kinderen veel liefde geef en dat we mooie herinneringen maken. Ik geniet weer (niet elke dag hoor, hahaha).

Ik ben trots dat ik me door de overleefstand heen heb geworsteld en weer kan genieten. Het gaat goed met ons gezin: met mijn kinderen en mij, ondanks een scheiding. Ook daar ben ik trots op. En hé, het voelt beter dan ik dacht om dit te zeggen!

De Feelgood Challenge is in het leven geroepen door Kimberly van Beebs and Moms en Merel van Lotus Writings. Zij besloten dat het maar eens afgelopen moet zijn met zelfkritiek en bezig zijn met hoe anderen over je denken. Daarom bedachten ze vijftien uitdagingen. Speciaal voor vrouwen zoals jij en ik. Normale vrouwen, in welke maat dan ook. Om elkaar te steunen, een goed gevoel te geven en te laten inzien hoe ontzettend zonde het is dat we ons zo druk maken over onzekerheden die in je eigen hoofd zitten. Doe je mee? Het enige dat je nodig hebt is een smartphone met internet en een Facebook- of Instagramaccount. Doe mee met #feelgoodchallengeNL2018, post per dag je eigen bijdrage en reageer bij de andere lieve, mooie en geweldige vrouwen die meedoen. En heb je niks met uitdaging 4 of 10 of welk nummer dan ook? Dan sla je die lekker over! Het is jouw feestje.