Share This Article
Daar stond ik weer, een traan wegpinkend bij de schoolreisbus. Ik keek om me heen en ik zou zweren dat ik de enige was. Ik zag veel moeders die vrolijk zwaaiden naar de getinte raampjes. En moeders die met elkaar stonden te praten en niet zo met de terugzwaaiende armpjes bezig leken.
Het kleinste mannetje kon ik vinden in de eerste bus. Dit was zijn eerste schoolreisje met de bus. In groep 1 en 2 ging je nog met de auto met ouders mee – en natuurlijk ging ik mee, want deze doet niet zomaar alles zonder mama. Met een grote klim was hij na een paar stevige knuffels en zijn gezichtje begravend in mijn nek naar boven gestapt naast de chauffeur. Al lopend zocht hij steeds mijn blik. Ik liep mee langs de bus tot hij een plekje had naast zijn vriendje. Weer even een blik. Dat zat wel goed.
Mijn oudste zoon kon ik niet vinden. En dat past ook bij hem. Zie ook zijn nonchalante houding op de foto. Ik was hem bij aankomst eigenlijk al meteen even kwijt. Toen heb ik hem nog weten te vinden voor een onopvallende kus. Daarna, druk kletsend met zijn vrienden liep hij achter de meute aan. Het deed hem niks dat hij uit mijn beeld raakte en ik dus ook niet wist in welke bus hij zat.
Toch wilde ik hem niet teveel laten merken dat ik hem eigenlijk niet zag. Dus voor de zekerheid zwaaide ik naar alle bussen even hard en enthousiast. Nog net zag ik wel het gespannen koppie van m’n jongste voordat de bussen de grote parkeerplaats afdraaiden. Met de mouw van mijn vest veeg ik weer de druppeltjes op mijn wang weg.
En dan zie je ze de hoek omgaan, die bussen. Heel even niks, achter de bomen. Daarna aan de andere kant van het water drie grote bussen op een rij. Het spierwit maakt sjiek en een beetje intimiderend. Drie van die gevaartes achter elkaar met heel veel kindjes erin. Eerst heel langzaam de bocht om. Dan hoor je ze optrekken en vaart maken. Ik staar ze na totdat ze heel klein worden en fiets daarna weg, de leegte in, zo voelt het.
Eén van de vele, vele momenten waarop je je kinderen moet loslaten (ik weet dat het een cliché is). Om me heen kijkend naar de andere ouders lijk ik hier meer dan gemiddeld slecht in te zijn. Vind jij het moeilijk?
