De dag van geluk

Zo begon ik mijn dagboek vandaag: “Ik voel me echt wel wat beter. Kon net zelfs genieten van het wandelingetje van school naar huis met de zon op m’n gezicht”. Na weer een instortmoment dit weekend is dit al een hele verbetering. Dat drong eigenlijk pas tot me door toen ik op Instagram las dat het vandaag International Day of Happiness is.

Dit weekend was het weer ongelofelijk zwaar met de kinderen. En hoeveel zin ik er ook in had, het ging toch mis. Ik was weer oververmoeid, daardoor snel overprikkeld (ik word wel eens van HSP “beticht”) en je kunt je voorstellen dat dat de sfeer geen goed doet. Ik blijf ontzettend m’n best doen, maar ik worstel me het weekend door met de tranen prikkend in m’n ogen.

Moeheid, overprikkeling en schuldgevoel

Al snel is niet alleen de moeheid en overprikkeling het probleem, maar ook schuldgevoel. En voor ik het weet kom ik in een vicieuze cirkel met orkaankracht terecht. Ik voel me schuldig dat ik niet de energieke, vrolijke moeder ben die ik wil zijn, waardoor ik me nog rotter ga voelen en nog minder goed uit de verf kom.

Ik had heel veel zin in het weekend, maar door slaaptekort, het vaak alleen doen en misschien ook wel de hoge eisen die ik stel vind ik de weekenden vaak lastig. Ik heb grootse plannen. Maar op zaterdag merk ik eigenlijk dat het gemis aan energie me in de weg zit. Dan doe ik het allemaal nog wel. Maar nog een dag verder en m’n gedachten gaan met me aan de haal.

Op zondag ben ik ervan overtuigd dat ik het verkeerde beroep heb gekozen omdat ik het toch niet kan. Denk ik dat mijn financiële draagkracht deze maand vast de bodem bereikt, wat erg onhandig uitkomt nu ik er alleen voor sta. Ook ben ik stellig over het beschadigen van mijn kinderen met mijn gedrag. Is het gegarandeerd dat zij dit weekend heel ongelukkig zijn en mij dat kwalijk nemen. En tot slot weet ik zeker dat het aflopende zaak is met mijn gemoedstoestand dus ben ik alvast aan het bedenken welke hulp ik dan zou moeten inschakelen, waar ik me nu al voor schaam.

Lekker opbeurend en opbouwend!

Ik sprak laatst een andere gescheiden moeder. En zij vond mijn verhalen een feest van herkenning. Maar dan in de negatieve zin van het woord. Geeft niet, had ik andersom ook. Ik zal dan maar voorzichtig concluderen dat dit er ook een beetje bijhoort. Waarbij ik natuurlijk hoop dat de ultralicht stijgende lijn in energie verder blijft stijgen, zij het in nanometers (een miljoen keer zo klein dan een millimeter).

Op deze International Day of Happiness doe ik toch aan het tellen van zegeningen. Dat zonnetje vanmorgen, en die vlaag door me heen van “ik ben er weer een beetje”. Mijn late lunchpauze nu, waarin ik even doe wat ik zo graag doe: schrijven. Hele dikke grote zegeningen zijn er ook. Vanmorgen een slapend 9-jarig jongetje wat zich gelukzalig omdraait als ik hem zachtjes wakker probeer te maken. Een 6-jarig jongetje dat zijn zwemdiploma mee naar school neemt om in de kring te laten zien. Een lief berichtje van een lief iemand. Deze geluksmomenten adem ik vandaag in!

En jij? Kun je één geluksmoment van vandaag delen hieronder?